Yangın Gecesi - Ahmet Kaya

Yangın gecesinde giyinmiştim

Ateş İstanbul’a bulaşmıştı

Yalnızdım, zehirdim, zehirliydim

Bütün köprülerim atılmıştı

Gemileri ellerimle batırmıştım

İstanbul nefes nefes yanıyordu

Sen tutuşmuştun, yanıyordun

Çığlıkların kulağımdan gitmeyecek

Saçların tutuşmuştu, yanıyordu

Ateş dudaklarına bulaşmıştı

Kimsecik yangını görmüyordu

Bir damlacık su vermiyordu

Sen bir cehennemdin, yanıyordun

İstanbul bir cehennemdi, yanıyordu

Ben eski cehennemdim, yanıyordum

Şiirlerim haykırmaya başlamıştı

Duman beni boğmasa, kör etmezse

Gözlerim kör olmasa, ölmezsem

Seni görsem, suçlu gözlerini görsem

Yangın gecesinde kaybolduğunu

Başıma taş yağmasa düşmezsem

Gemiler ateş almasa, gitmezse

İstanbul yanmasa, sen yanmasan

Ben kendi kendimi yakacaktım

Ero vestito la notte dell'incendio

L'incendio aveva infettato Istanbul

Ero solo, ero veleno, ero veleno

Tutti i miei ponti sono stati gettati

Ho affondato le navi con le mie mani

Istanbul stava bruciando senza fiato

Eri in fiamme, eri in fiamme

Le tue urla non se ne andranno

I tuoi capelli erano in fiamme, erano in fiamme

Il fuoco era sulle sue labbra

Nessuno ha visto il fuoco

Non dava una goccia d'acqua

Eri un inferno, stavi bruciando

Istanbul era un inferno, era in fiamme

Ero il vecchio inferno, stavo bruciando

Le mie poesie cominciarono a urlare

Se il fumo non mi soffoca, se non mi acceca

Se i miei occhi non fossero ciechi, se non fossi morto

Se ti vedo, se vedo i tuoi occhi colpevoli

Perso nella notte del fuoco

Se non cado se i sassi non cadono sulla mia testa

Se le navi non prendono fuoco, non andare

Se Istanbul non brucia, se non bruci tu

mi brucerei