Aan De Kust - Bløf

De zoute zee slaakt een diepe zilte zucht

Boven het vlakke land trilt stil de warme lucht

Hey, iemand slaat soms onverwacht maar zeker op de vlucht

Alarmfase 2 is hier nauwelijks nog berucht

Maar men weet het niet

En zwijgt van wat men hoort en ziet

Hier aan de kust, de Zeeuwse kust

Waar de mensen onbewust zin in mosselfeesten krijgen

En van eten slechts nog zwijgen

Als ze zat zijn en voldaan

Dan weer rustig slapen gaan

Hier aan de kust, de Zeeuwse kust

Waarin ieder onbewust in het Duits wordt aan gesproken

Waar de ketting is gebroken

En alle schepen zijn verbrand

Maar er is niets aan de hand

Vlissingen ademt zwaar en moedeloos vanacht

De haven is verlaten want er is nog maar een vracht

Die moet in het donker buiten gaats worden gebracht

Gedenk de goede tijden van zuiverheid en kracht

Maar men weet het niet

En zwijgt van wat men hoort en ziet

Hier aan de kust, de Zeeuwse kust

Waar de zomer onbewust met een rotgang wordt genoten

En waar wild en «onverdroten»

Iedereen zijn gang kan gaan

Tot men zat is en voldaan

Hier aan de kust, de Zeeuwse kust

Waar de liefde van de lust steeds maar weer zal gaan verliezen

Omdat ze nooit kan kiezen

Tussen goed en niet zo kwaad

Maar dat is zoals het gaat

Hier aan de kust…

Il mare salato emette un profondo sospiro salato

Sopra la pianura l'aria calda vibra silenziosamente

Ehi, a volte qualcuno inaspettatamente ma sicuramente scappa via

La fase di allarme 2 non è più famigerata qui

Ma non lo sanno

Ed tace da ciò che si sente e si vede

Qui sulla costa, la costa della Zelanda

Dove le persone entrano inconsciamente dell'umore per le feste di cozze

E non dire niente sul cibo

Quando sono soddisfatti e soddisfatti

Poi torna a dormire

Qui sulla costa, la costa della Zelanda

In cui si parla inconsciamente a tutti in tedesco

Dove la catena è rotta

E tutte le navi vengono bruciate

Ma non c'è niente di sbagliato

Vlissingen sta respirando pesantemente e abbattuto stanotte

Il porto è stato abbandonato perché è rimasto un solo carico

Deve essere portato fuori al buio

Ricorda i bei tempi di purezza e forza

Ma non lo sanno

Ed tace da ciò che si sente e si vede

Qui sulla costa, la costa della Zelanda

Dove l'estate si gode inconsciamente a un ritmo marcio

E dove selvaggio e «impavido»

Ognuno può fare a modo suo

Finché non si è e soddisfatti

Qui sulla costa, la costa della Zelanda

Dove l'amore della lussuria perderà ancora e ancora

Perché non può mai scegliere

Tra il bene e il non così male

Ma è così che va

Qui sulla costa…