Bergen En Ravijnen - Clouseau

Er zijn zo van die dagen

Dat een zwerver in me leeft

Ik moet naar buiten breken

Ver weg van al wat mij omgeeft

Dan kan ik niets verdragen

Loop nerveus en overstuur

In m’n bloed klopt verlangen

Naar onstuimig avontuur

Het kan opeens gebeuren

En het valt zo plots op mij

Geen mens houdt mij nog tegen

Zelfs m’n liefste, zelfs niet jij

Ik kan het niet verklaren

't is een gloed die smelt en brandt

Ja los wil ik me scheuren

Los van elk gezond verstand

Het zijn bergen en ravijnen

Of een zaal van duizend man

Of de hitte van woestijnen

Die ik graag bedwingen zou

Dan scheur ik door de nacht

Door de hitte die me slaat

Een dorre witte vlakte

Die me naar de eindstreep jaagt

Dan luwt opeens de storm

Een rust die mij herschept

Onpeilbaar is de vreugde

Als je iets veroverd hebt

Het zijn bergen en ravijnen

Of een zaal van duizend man

Of de hitte van woestijnen

Die ik graag bedwingen zou

'T is een beest dat wild te keer gaat

Dat m’n angsten overstemt

Het gevaar dat me uitdaagt

Koen ik wil dat jij me temt

Dan wenkt opnieuw de haven

Van een huis waar ik verblijf

Dan proef ik weer de liefde

Van haar zoete warme lijf

Vind ik opnieuw de kant

Van het leven dat zich schrijft

Tot dat de onrust wakker wordt

En mij weer naar buiten drijft

Naar de bergen en ravijnen

Of een zaal van duizend man

Of de hitte van woestijnen

Die ik graag bedwingen zou

'T is een beest dat wild te keer gaat

Dat m’n angsten overstemd

Het gevaar dat me uitdaagt

Koen ik wil dat jij me temt

Nananana nanananana nananana

Ci sono giorni del genere

Che un barbone vive in me

Devo evadere

Lontano da tutto ciò che mi circonda

Allora non posso sopportare nulla

Cammina nervoso e sconvolto

Il desiderio è nel mio sangue

Per un'avventura selvaggia

Può succedere all'improvviso

E mi colpisce così all'improvviso

Nessuno può più fermarmi

Anche il mio amore, nemmeno tu

Non riesco a spiegare

è un bagliore che si scioglie e brucia

Sì, voglio strapparmi

A parte ogni buon senso

Sono montagne e burroni

O una sala di mille uomini

O il calore dei deserti

Che vorrei domare

Allora strapperò la notte

Per il caldo che mi picchia

Una pianura bianca e sterile

Che mi insegue fino al traguardo

Poi all'improvviso la tempesta si placa

Una pace che mi ricrea

Insondabile è la gioia

Quando hai conquistato qualcosa

Sono montagne e burroni

O una sala di mille uomini

O il calore dei deserti

Che vorrei domare

È una bestia che si scatena

Questo soffoca le mie paure

Il pericolo che mi sfida

Koen, voglio che tu addomestici

Poi di nuovo il porto fa cenno

Di una casa dove rimango

Poi assaporo di nuovo l'amore

Del suo dolce corpo caldo

Ritrovo il fianco

Della vita che si scrive

Fino a quando i disordini non si risvegliano

E mi scaccia di nuovo

Sulle montagne e sui burroni

O una sala di mille uomini

O il calore dei deserti

Che vorrei domare

È una bestia che si scatena

Ciò ha soffocato le mie paure

Il pericolo che mi sfida

Koen, voglio che tu addomestici

nananana nananana nananana