Samotność - FRANKO

Siedzę znów sam

W pustym pokoju życia

Tylko wieje deszcz szarych kolorów rozmycia

Ani żywej duszy ani martwego spojrzenia

Tylko blade ściany, bez zrozumienia

Nie ma miłości, nienawiści wokół

Wszystko zanika dziś w ciemności pokoju

Nie chciałem tego, ale mimo wszystko wolę samotność

Niż fałszywą bliskość

Moja samotność

Jesteś zawsze ze mną

Nawet pośród mórz czuję twą obecność

My smutne dzieci już tak chyba mamy

Że po prostu czasem w życie gramy sami

Mozaika życia pochłania już bez reszty

A beznamiętne twarze szarpią nas jak sępy

Gdyby tylko mogli, kradliby marzenia

Dlatego chcę odpłynąć w rejs bez cienia

Nie wiem ile jeszcze wytrzymam na tym świecie

Czuję wielką pustkę, która kwitnie we mnie

Mam jedną prośbę zanim zniknę stąd

Pozwólcie myślom biec na nieznany ląd

Moja samotność

Jesteś zawsze ze mną

Nawet pośród mórz czuję twą obecność

My smutne dzieci już tak chyba mamy

Że po prostu czasem w życie gramy sami

Sono di nuovo seduto da solo

In un soggiorno vuoto

Soffia solo una pioggia di colori sfocati grigi

Né anima viva né sguardo morto

Solo muri pallidi, senza capire

Non c'è amore, non c'è odio in giro

Tutto sta svanendo nell'oscurità della stanza oggi

Non lo volevo, ma comunque preferisco la solitudine

Che falsa vicinanza

La mia solitudine

Sei sempre con me

Anche in mezzo ai mari, sento la tua presenza

Probabilmente abbiamo bambini così tristi

Che a volte giochiamo alla vita noi stessi

Il mosaico della vita è completamente assorbente

E volti spassionati ci lacerano come avvoltoi

Se solo potessero, ruberebbero i sogni

Ecco perché voglio fare una crociera senza ombra

Non so per quanto tempo ancora potrò sopravvivere in questo mondo

Sento un grande vuoto che sboccia dentro di me

Ho una richiesta prima di uscire di qui

Lascia che i tuoi pensieri corrano verso la terra sconosciuta

La mia solitudine

Sei sempre con me

Anche in mezzo ai mari, sento la tua presenza

Probabilmente abbiamo bambini così tristi

Che a volte giochiamo alla vita noi stessi