Hon syndrast - Hamferð

«Knús hendan klettin»

Ein bøn sum skot upp í ský

Tað loypir fyri oman

Svíður fyri niðan

Látur lokkar og stirðir

Slær eftirljóð um vøll

Ørligir skuggar sveima

Høgga flísar av vitskustólpa

Tess syrgna leivd eitt gnaga bein

Eitt tekin um hvat einaferð var

Týnd er ilskan

Og skríggjandi óttin etur líkið

Í vøkstri nærum spreingir út í geyl

Rætt fram ressast klettur hóttandi

Hátt reisast úr skorpu hallir steyrar

Svangir við línhvítum holdi í væntu

Varliga berist tú fram

Gátukraft ósædd

Skjót títt fjøtursbrá

Lat ei iljar teg loysa kletti frá

Stóðu av varrum mínum eiðir

Teir í neyðini vilja ei ásanna mítt fall

Glotti á grótodd

Kroppur, sveiptur í alduplaggi

Lívleyst dettur út í tóman heim

Brot, slintrur og álir

Hvirla í reyðum gosi

Fryst títt fjøtursbrá

Mundu iljar teg loysa kletti frá

Hátt av varrum mínum eiðir

Teir í neyðini vilja ei ásanna títt fall

"Abbracci sulla roccia"

Una preghiera alcuni colpi nella nuvola

Tað loypir per oman

Brucia sotto

Lascia arricciare e irrigidire

Suona una poesia su un campo

Povere ombre aleggiano

Mattonelle tritate del pilastro della saggezza

Tess si addolorò per un osso rosicchiato

Una cosa su cosa fosse un viaggio di sola andata

La rabbia è persa

E la paura urlante mangia il cadavere

Durante la crescita, le crepe si nutrono nei nidi

Discusso roccia crescente minacciosa

Altamente eretto dai palazzi della crosta steyrar

Affamato in attesa di carne bianca pallida

Arrivi con cautela

Indovinello invisibile

Ceppi veloci e frequenti

Che nessun piede allenti la roccia

Ho giurato

Chi ha bisogno non vuole che le mie asce cadano

Grotti su grotodd

Corpo, avvolto in un pezzo di stoffa

Senza vita cade in un mondo vuoto

Frammenti, schegge e alluminio

Vortici nella soda rossa

Ceppi frequenti congelati

Ricorda che le suole allentano le rocce

Forte delle mie labbra giuro

Chi ha bisogno non vuole che le asce cadano frequentemente