Марскi чалавек - Крамбамбуля

І рэк, і азёраў мы маем зашмат,

А мораў няма, акіянаў няма.

А мне дык нічога — а быў чалавек,

Што з гэтай прычыны закончыў свой век.

Ён тут нарадзіўся і вырас ён тут,

Але ў карабельны пайшоў інстытут,

Усе акіяны і моры скарыў

І вось на радзіму вярнуўся стары.

Хадзіў ён, хістаўся па цвёрдай зямлі,

Нібыта па хісткім ідзе караблі,

А мора не бачыў - гарэла душа,

І ромам тушыў ён душэўны пажар.

Вось так і сканаў між азёраў і рэк

Тутэйшы, але ўжо марскі чалавек.

Ляжыць у сваёй беларускай зямлі

У драўляным апошнім сваім караблі.

Abbiamo troppi fiumi e laghi,

E non ci sono mari, né oceani.

E non ho niente - e c'era un uomo

Che per questo ha posto fine alla sua vita.

È nato e cresciuto qui,

Ma l'istituto è andato a spedire,

Tutti gli oceani e i mari conquistati

E così il vecchio tornò a casa.

Camminava, barcollando su un terreno solido,

Presumibilmente su navi traballanti,

E il mare non ha visto - l'anima bruciava,

E ha spento il fuoco mentale con il rum.

È così che è morto tra laghi e fiumi

Locale, ma già uomo di mare.

Si trova nella sua terra bielorussa

Nell'ultimo legno della sua nave.