Wspinaczka - Lady Pank

Porwaliśmy się na zdobycie wielkich gór,

herosi z dawnych lat służyli nam za wzór.

Przez niebotyczną grań pięliśmy długo się,

niejeden odpadł tam, znajdując w dole śmierć.

Po drodze hulał wiatr i sypał w oczy śnieg,

paraliżował strach, odbierał zmysły lęk.

Lecz nie ustawał nikt, nawet w godzinie złej,

zaciskał pięści i śmiechem wołał: Hej!

Przepięknie jest,

i tylko tlenu mniej…

A prowadziły nas Nadzieja, Wiara, Złość,

bo tam na dole Zła naprawdę było dość.

I warto było iść, do góry wciąż się piąć,

by sobą wreszcie być, by przestać karki giąć.

I w czas wędrówki tej, był każdy z nas jak brat,

choć nie obyło się bez wiarołomnych zdrad.

Lecz nie ustawał nikt, nawet w godzinie złej,

zaciskał pięści i ze śmiechem wołał: Hej!

Przepięknie jest,

i tylko tlenu mniej…

Aż po tysiącach prób, przez przeraźliwą biel,

opłacił się nasz trud — osiągnęliśmy cel.

Czuliśmy bicie serc i pod stopami szczyt,

gdzie pewne było, że przed nami nie był nikt.

Lecz nie odezwał się tym razem żaden śmiech,

bo wszyscy padli tu, zajadle łapiąc dech.

I dziwny jakiś był zwycięstwa słodki smak,

minęło parę chwil, aż ktoś wychrypiał tak:

Przepięknie jest,

i tylko tlenu brak…

Przepięknie jest,

i tylko tlenu brak…

Abbiamo deciso di conquistare grandi montagne,

Gli eroi del passato ci hanno servito da modello.

Abbiamo scalato a lungo attraverso la cresta alta come il cielo,

più di uno cadde lì, trovando la morte sotto.

Sulla strada soffiava il vento e cadeva la neve negli occhi,

era paralizzato dalla paura, gli toglieva i sensi dalla paura.

Ma nessuno cessò, anche nell'ora malvagia,

strinse i pugni e rise: Hey!

È bella

e solo meno ossigeno...

E siamo stati guidati da speranza, fede e rabbia,

perché era davvero abbastanza laggiù.

E valeva la pena andare, ancora scalando,

essere finalmente te stesso, smettere di piegare i colli.

E durante questo viaggio, ognuno di noi è stato come un fratello,

anche se non senza tradimenti infedeli.

Ma nessuno cessò, anche nell'ora malvagia,

strinse i pugni e, ridendo, gridò: Ehi!

È bella

e solo meno ossigeno...

Finché dopo migliaia di prove, attraverso il terribile biancore,

I nostri sforzi sono stati ripagati: abbiamo raggiunto il nostro obiettivo.

Abbiamo sentito il battito dei cuori e la vetta sotto i nostri piedi,

dove era certo che nessuno era prima di noi.

Ma non c'era nessuna risata questa volta,

perché sono caduti tutti quaggiù, ansimando ferocemente.

E il dolce sapore della vittoria era strano,

passarono alcuni istanti finché qualcuno gracchiò così:

È bella

e solo senza ossigeno...

È bella

e solo senza ossigeno...