Kāpēc (Nr.1) - Livi

Šūpojos sejā, atkal un vējā dvēsele smeldz

Smiltīs kas buras, acīs tas duras un sāp vārdi vēl

Bet kāpēc mēness pievelk jūru un tad tas smejas?

Un kāpēc saule aptumst kad tā mūs lūdz uz deju?

Pasaule griežas, tā nākotnē tiecas, uz priekšu tā iet

Mākoņos ziedi, vējā tie liecas un saule riet

Bet kāpēc mēness pievelk jūru un tad tas smejas?

Un kāpēc saule aptumst, kad tā mūs lūdz uz deju?

Un mūsu domas pārāk vieglas lai tur radītu sapni kas tev jāuzbur

Un mūsu domas pārāk vieglas lai tās atpazītu klejojuma sākumā

Bet kāpēc mēness pievelk jūru un tad tas smejas?

Un kāpēc saule aptumst, kad tā mūs lūdz uz deju?

Bet kāpēc mēness pievelk jūru un tad tas smejas?

Un kāpēc saule aptumst, kad tā mūs lūdz uz deju?

Ondeggio di nuovo il viso e la mia anima soffre nel vento

Nella sabbia che naviga, negli occhi porta e fa male ancora le parole

Ma perché la luna disegna il mare e poi ride?

E perché il sole si oscura quando ci chiede di ballare?

Il mondo sta girando, sta lottando per il futuro, sta andando avanti

Fiori tra le nuvole, si piegano al vento e il sole tramonta

Ma perché la luna disegna il mare e poi ride?

E perché il sole si oscura quando ci chiede di ballare?

E i nostri pensieri sono troppo leggeri per creare un sogno che devi evocare

E i nostri pensieri sono troppo leggeri per essere riconosciuti all'inizio del viaggio

Ma perché la luna disegna il mare e poi ride?

E perché il sole si oscura quando ci chiede di ballare?

Ma perché la luna disegna il mare e poi ride?

E perché il sole si oscura quando ci chiede di ballare?