Lakstīgaka - Мария Наумова, Normunds Rutulis

Kur Gauja apmet loku un lokās līkumos

Tur pašā upes krastā es sēžu vakaros

Un noraugos pa straumei, kas ātri projām skrien

Un vienkārši tāpatās sirds mana dzied arvien

Kā lakstīgala sirds mana dzied

Ik vakaru, kad saulīte riet

Ik vakaru, kad saulīte riet

Kā lakstīgala sirds mana dzied

Kā lakstīgala sirds mana dzied

Kā lakstīgala sirds mana dzied

Es dzirdu putnu balsis, tā sēžot upmalā

Un dungojot par dzīvi pati savā nodabā

Un ko man vairāk vajag, vien upi kura plūst

Un sirdi pilnu laimes, kas nekad neizžūst

Un atkal klāt ir vakars un viss ir savādāk

Jo blakus man ir tava sirds, kas arī dziedāt māk

Ko vēl es varu gribēt?

Ko vairāk vēlēties

Ak, Likteni, mans labais, Tev gribu pateikties

Dove il Gauja si piega e si piega

Là mi siedo la sera in riva al fiume

E guardo la corrente che corre veloce

E proprio così, il mio cuore continua a cantare

Come un usignolo il mio cuore canta

Ogni notte quando il sole tramonta

Ogni notte quando il sole tramonta

Come un usignolo il mio cuore canta

Come un usignolo il mio cuore canta

Come un usignolo il mio cuore canta

Sento le voci degli uccelli seduti in riva al fiume

E ronzando sulla vita nella sua stessa stanza

E quello che mi serve di più è un fiume che scorre

E un cuore pieno di felicità che non si esaurisce mai

Ed è di nuovo sera e tutto è diverso

Perché accanto a me c'è il tuo cuore che sa cantare

Cos'altro posso volere?

Cosa volere di più

Oh, destino, mio ​​bene, voglio ringraziarti