Папараць-кветка - Нейро Дюбель

Кветка ў нетрах лясных распускалася,

Залатая, агністая, сіняя,

На купаллі, на росным купаллі,

Ў бураломнай лясной лагчыне.

У глушы, дзе туманы белыя,

Дзе жывуць лесуны і трасца,

Як заўсёды, шукалі смелыя

Кветку-папараць, кветку шчасця.

Як жадалі мець гэту кветку

Цёмных пушчаў глухія шаты,

Каласы на бедных палетках,

Людзі ў цёмных, закураных хатах!

Ўсё было ў тую ноч звычайным:

Над агнямі лёталі цені,

Пяткі «Янку» прывычна чаканілі,

Пахла мёдам мурожнае сена.

За вячэру скупую сядалі

Дзеці бедныя пры лучыне;

Загубіўшы вянок, рыдала

Панам збэшчаная дзяўчына.

У клапоўніку лаяўся п’яны,

За карчмою кагосьці білі,

Хтось на пузе ляжаў адшмаганы,

І кабета над ім галасіла.

З каліты салёнай, парожняй

Залатоўку узяўшы ў рукі,

Дзед шпурляў яе ў «божае вогнішча»,

Каб сухоты пусцілі ўнука.

Ўся краіна над працай гарбела,

Ела бульбу, не бачыла сала,

Ўсе маліліся, ўсе цярпелі,

І ўсе, як нямыя, маўчалі.

І не ведалі вёскі ў дубровах,

Людзі хмурыя і палеткі,

Што ўсяму ўжо знайшлося Слова,

Што яно прагрыміць над светам,

Што язык залаты атрымалі

Ў гэту ноч пушчы цёмнай шаты,

Рэчак поўных лянівыя хвалі,

Занядбаныя, чорныя хаты.

Хоць нясцерпным ставала гора —

Наваколле пакуль што маўчала.

Ноч плыла агнямі і зорамі…

Нарадзіўся Янка Купала.

Il fiore nel profondo della foresta sbocciò,

Oro, focoso, blu,

Sulla cupola, sulla cupola rugiadosa,

In una conca spezzata di una foresta.

Nel deserto, dove le nebbie sono bianche,

Dove vivono picchi e picchi,

Come sempre, cerca i coraggiosi

Un fiore di felce, un fiore di felicità.

Come volevano avere questo fiore

Vesti sorde delle foreste oscure,

Spighe su trame povere,

Persone in case buie e fumose!

Era tutto normale quella notte:

Le ombre volavano sulle luci,

Di solito ci si aspetta i tacchi degli "Yankee",

Il fieno di miele odorava di miele.

Per una cena avara si sedettero

I bambini sono poveri a luchina;

Perdendo la corona, pianse

Signori ragazza perversa.

Stava giurando ubriaco nell'armadio,

Qualcuno è stato picchiato dietro l'osteria,

Qualcuno giaceva a pancia in giù, esausto,

E il taxi sopra di lui pianse.

Con colite salata, vuota

Prendendo l'oro nelle sue mani,

Suo nonno la gettò nel "fuoco di Dio",

Quella tubercolosi lascia il nipote.

Tutto il paese sta lavorando alla gorbella,

Mangiava patate, non vedeva lardo,

Tutti hanno pregato, tutti hanno sofferto,

E tutti, come muti, tacevano.

E non conosceva il villaggio nei boschi di querce,

Gente e campi tenebrosi,

Che la Parola è già stata trovata per tutti,

Quello che tuonerà sul mondo,

Che lingua d'oro hanno

Quella notte la foresta è un mantello scuro,

Fiumi pieni di onde pigre,

Case nere e abbandonate.

Anche se il dolore è diventato insopportabile -

Il quartiere è ancora silenzioso.

La notte era piena di luci e stelle...

Yanka Kupala è nata.