Балада аб мацi - Песняры

На бітву крывавую сына праводзіўшы з хаты,

На шчасьце і ўдачу пасеяла маці зярняты.

Калі дачакаецца маці з тых зерняў усходу,

Сын прыдзе з паходу, са славую прыйдзе з паходу.

Дарэмна ўздыхала, чакала і шчасьця, і долі:

Упалі зярняты на камень шчарбаты ў полі.

На камень упала цярплівая маці ў зьнямозе,

У роспачы скардзіцца стала знаёмай дарозе:

«Пачуй мае словы, улашчы свой камень суровы.

За гэта вярбою гатовая стаць над табою».

Сказала дарога ёй: «Скардзішся, маці, дарма ты.

Ня ўзыдуць зярняты, бо палі на камень шчарбаты.

Ня першая ты каля камню заходзішся з жалю:

Ня раз на ім сеялі, але ні разу ня жалі!

На нашыя нівы яго закацілі чужынцы,

Чужы і маўклівы, даўно ён ляжыць пры гасьцінцы».

З дарогі ўставала, як каменю маці казала:

«Вады табе мала і матчыных слёз табе мала!

Цяпер я крывёю сваёю цябе заклінаю:

Ня стану зямлёю, а каменем стану сама я!"

І тройчы такою кляцьбою той камень пракляла.

Стаў камень зямлёю, сама ж яна каменем стала.

На камні былым пры дарозе ўзыходзяць зярняты.

Вяртаецца сын па дарозе з паходу дахаты.

Alla battaglia il figlio insanguinato fu scortato fuori di casa,

Per fortuna e per fortuna la madre ha seminato i semi.

Se aspettiamo la madre di quei chicchi d'oriente,

Il figlio verrà dalla campagna, con la gloria verrà dalla campagna.

Sospirò invano, aspettando la felicità e il destino:

I grani sono caduti sulle schegge di pietra nel campo.

La madre paziente cadde esausta sul sasso,

Disperato, lamentarsi divenne una strada familiare:

“Ascolta le mie parole, stendi la tua pietra.

Per questo, il salice è pronto a stare su di te.

La strada le diceva: “Ti lamenti, madre, sei vana.

I chicchi non saliranno, perché i campi sulla pietra sono scheggiati.

Non sei il primo a venire alla pietra con pietà:

Più di una volta è stato seminato, ma non si è mai pentito!

Stranieri lo fecero rotolare nei nostri campi,

Straniero e silenzioso, è da tempo sdraiato sul sentiero».

Si alzò dalla strada mentre sua madre diceva alla pietra:

“Non hai abbastanza acqua e non hai abbastanza lacrime di mamma!

Ora ti evoco con il mio sangue:

Non diventerò la terra, ma diventerò la pietra!"

E tre volte con un tale giuramento che la pietra maledisse.

La pietra è diventata la terra, e lei è diventata la pietra.

Sulla pietra del primo, a lato della strada, salgono i grani.

Il figlio torna sulla strada di casa.