Traffic - Miuosh, Piotr Rogucki

Przeklinam kolejny dzień życia

Gdy ekranu dotykam, gnijąc w korkach

Miejsca, w których zazwyczaj

Na ulicach kipi korporacji orgazm

Nie widać nas przez okna

Okna wież ze szkła i stali

Tacy jak ja i ty są nikim —

My to ci zbyt inni i ci zbyt mali

Ich świat się przewlekle chwali tym

Co wiecznie odpycha mnie od nich

Stoję nieprzytomny, gdy

Masy wyścig mija mój popluty chodnik

Podobno do siebie, jak nigdy wcześniej

Dwa tryby w tym miejskim bezsensie…

Miałem szczęście być tu i pisać

Nie widząc nic z tego, co dzisiaj, nareszcie…

Bogaci najgorszych dzielnic

Margines z amnezją na weekend

Miałem być lepszy, ważniejszy…

Czym się różnię, grzebiąc w tym syfie?

Życie… ulice mają plany, nie dają mapy

Wszyscy mamy to samo w głowach

Każdy z tym gdzie indziej trafi…

Traffic

Trzeba się nauczyć oddychać na zapas

Jak kleszcze… jak kleszcze…

Przechowywać w płucach do ostatniej chwili

Powietrze… powietrze…

Deszcz tnie jak jebnięty już

Trzecią godzinę, ogarnia mnie wkurw

Mam puls wyższy niż empatię

I znane uczucie, że znowu coś tracę, spójrz…

Noc ich wypluła pod galop świtu

Tyle lat każdy walczył o tytuł

Matka ze wstydu by padła —

Nic bardziej nie oszukuje niż prawda…

Ruch znowu mnie spowalnia

Światła ostrzą sekundy

Chcę biec z nimi za zapachem krwi —

Toczący pianę i dumny

Spójrz w nich jak ja

Gdybym tylko umiał coś nagrać…

Jak klony, każdy zniszczony

Czasem ktoś to lepiej ogarnia

Anarchia popycha mnie też tam

Dziwne miejsca w najgorszą porę

Zawsze chciałem normalność przestać

Niczego się bardziej nie boję

Biorą, co swoje… Zza szkła dla nich jestem jak nic

Miliony jest takich…

Muszę być jak oni, skoro muszę być…

Traffic

Trzeba się nauczyć oddychać na zapas

Jak kleszcze… jak kleszcze…

Przechowywać w płucach do ostatniej chwili

Powietrze… powietrze…

Maledico un altro giorno della mia vita

Quando tocco lo schermo, marcisco negli ingorghi

Luoghi dove di solito

Le strade sono piene di orgasmi

Non possiamo essere visti attraverso le finestre

Le finestre delle torri di vetro e acciaio

Le persone come te e me non sono nessuno -

Siamo troppo diversi e troppo piccoli

Il loro mondo se ne vanta cronicamente

Il che continua a spingermi lontano da loro

Rimango privo di sensi quando

La corsa di massa supera il mio marciapiede strappato

Apparentemente a se stesso come mai prima d'ora

Due modalità in questa sciocchezza urbana ...

Ho avuto la fortuna di essere qui e scrivere

Non vedendo niente di oggi, finalmente...

Ricco nei quartieri peggiori

Margine con amnesia per il fine settimana

Avrei dovuto essere migliore, più importante...

Come sto frugando in questa merda?

La vita... le strade hanno progetti, non danno una mappa

Abbiamo tutti la stessa cosa nella testa

Ognuno di loro andrà altrove...

Traffico

Devi imparare a respirare in anticipo

Come le zecche... come le zecche...

Tieni nei polmoni fino all'ultimo minuto

Aria... aria...

La pioggia taglia già come un cazzo

La terza ora, mi incazzo

Ho un battito più alto dell'empatia

E la sensazione familiare che sto perdendo di nuovo qualcosa, guarda...

La notte li sputava al galoppo dell'alba

Tutti hanno lottato per il titolo per così tanti anni

Madre dalla vergogna cadrebbe -

Niente inganna più della verità...

Il movimento mi sta rallentando di nuovo

Le luci acuiscono i secondi

Voglio correre con loro dopo l'odore del sangue -

Schiumoso e orgoglioso

Guardali come me

Se solo potessi registrare qualcosa...

Come i cloni, ognuno viene distrutto

A volte qualcuno può capirlo meglio

L'anarchia spinge anche me lì

Posti strani nel momento peggiore

Ho sempre voluto abbandonare la normalità

Non ho più paura di niente

Prendono quello che hanno... Per loro sono come niente da dietro un vetro

Ce ne sono milioni di tali...

Devo essere come loro se devo essere...

Traffico

Devi imparare a respirare in anticipo

Come le zecche... come le zecche...

Tieni nei polmoni fino all'ultimo minuto

Aria... aria...