Hafið - Samaris, Muted

Þú, haf!

sem ber tímans og harmanna farg,

þú hugraun mér vekur,

í hjarta mér innst, þá þú brýzt um við bjarg,

það bergmála tekur.

Þinn niður er hryggur, þinn hljómur er sár,

Þú hrellir svo muna.

Og dimmur var ægir og dökk undir él

var dynhamra-borgin,

og þá datt á náttmyrkrið þögult sem hel

og þungt eins og sorgin.

Við hafið eg sat fram á sævarbergs stall

og sá út í drungann,

þar brimaldan stríða við ströndina svall

og stundi svo þungan.

Og dimmur var ægir og dökk undir él

var dynhamra-borgin,

og þá datt á náttmyrkrið þögult sem hel

og þungt eins og sorgin.

Við hafið eg sat fram á sævarbergs stall

og sá út í drungann,

þar brimaldan stríða við ströndina svall

og stundi svo þungan.

Tu, oceano!

che porta il peso del tempo e del lutto,

mi fai pensare,

nel mio cuore interiormente, quando sfonda una roccia,

fa eco.

La tua peluria è dolorosa, il tuo suono è dolente,

Hai i brividi, quindi ricorda.

E sotto il fiume era buio e cupo

era la città di Dinhamra,

e poi l'oscurità della notte tacque come l'inferno

e pesante come il dolore.

In riva al mare mi sono seduto su una sporgenza di roccia marina

e guardai nell'oscurità,

dove il surf stuzzica la riva

e gemette così pesantemente.

E sotto il fiume era buio e cupo

era la città di Dinhamra,

e poi l'oscurità della notte tacque come l'inferno

e pesante come il dolore.

In riva al mare mi sono seduto su una sporgenza di roccia marina

e guardai nell'oscurità,

dove il surf stuzzica la riva

e gemette così pesantemente.