Beniamin - Wilki

Nosił czarną koszulę, miał oczy pełne łez, a na imię Beniamin

Nie było takich miejsc w których nie chciał by być

Płakał z deszczem i nocą, gdy szukał swoich gwiazd, pytał wciąż o to samo:

Kiedy skończy się taka droga i gdzie…

Gdzie jest mój dom, dom, dom…

Lato wybuchło miłością i biegli odtąd jak białe, szalone konie

Lecz siły coraz mniej mieli w drodze we mgle

A potem poszli już razem szukać nowych gwiazd

Pytali znów o to samo

Kiedy skończy się taka droga i gdzie…

Gdzie jest nasz dom, dom, dom…

Indossava una camicia nera, i suoi occhi erano pieni di lacrime e si chiamava Benjamin

Non c'erano posti in cui non volesse essere

Piangeva sotto la pioggia e di notte, quando cercava le sue stelle, faceva sempre le stesse domande:

Quando finirà una strada del genere e dove...

Dov'è la mia casa, casa, casa...

L'estate è scoppiata con amore e da allora hanno corso come cavalli pazzi bianchi

Ma avevano sempre meno forza sulla strada nella nebbia

E poi sono andati insieme alla ricerca di nuove stelle

Hanno fatto di nuovo la stessa domanda

Quando finirà una strada del genere e dove...

Dov'è la nostra casa, casa, casa...