Вятры - Zanzibar

Наплывае адчай, і зыбаецца сум

Павуціннаю кволкасьцю баб’яга лета.

Нас халодныя ветры латошаць, трасуць,

У тумане прапалі імклівыя мэты.

Наплывае адчай, і зыбаецца сум.

Крыльляў порсткіх ніяк ня ўзьняць.

Парахня

Пераела нутро, збузавала красу.

Не адходзіць ад нас ні на крок цішыня.

Нашым дзеям сьмяротны прыйшоў рачанец.

Дзіды часу навылет пратнулі нутро.

Воблік наш гартаваны ў гадах учарнеў

Ад туманнай імжакі і зыркіх вятроў.

Мне страшна за вас, дарагія сябры

За вокнамі веюць ліхія вятры

Пабудзьце ў хаце са мной да зары

За вокнамі веюць ліхія вятры

Нашым дзеям сьмяротны прыйшоў рачанец.

Нас адкінулі шуфлем у згоніны веку,

Як сьвятлом каганцовым жыцьцё мільгане,

Прыляціць мо рыданьне аднекуль?

Больш ніколі ня ўбачым трывожнай зары,

Палахлівых кастроў прыгуменнай рабіны.

Наш апошні з грудзей анямелых узрыд

Па жыцьці засумуе і ў далях загіне.

Мне страшна за вас, дарагія сябры

За вокнамі веюць ліхія вятры

Пабудзьце ў хаце са мной да зары

За вокнамі веюць ліхія вятры

Больш ніколі ня ўбачым трывожнай зары

(Нас, пахілых, нядэшлых, зямлёй занясе).

I бяз нас будуць зь ветрам аўсы гаварыць,

I начамі купацца ў квяцістай расе.

Шмат гадоў перажыта, загашана дум,

Неўпынёных узьлётаў разьвеяна ў полі.

Так напісана, мусіць, было на раду…

То спружынавы росхін трагічнае долі…

Шмат гадоў перажыта, загашана дум…

Усё бліжэюць магілы халоднай абрысы.

Разьвітаньне ўсім, што за намі ідуць,

Чые сэрцы гараць, як разьдзьмуханы прысак!

Мне страшна за вас, дарагія сябры

За вокнамі веюць ліхія вятры

Пабудзьце ў хаце са мной да зары

За вокнамі веюць ліхія вятры

Entra la disperazione e la tristezza

La fragilità della ragnatela dell'estate.

I venti freddi ci soffiano, ci scuotono,

I bersagli veloci sono scomparsi nella nebbia.

Entra la disperazione e la tristezza.

Non alzare le ali di krill.

L'incenso

Si è mangiata le interiora, ha rovinato la sua bellezza.

Il silenzio non ci lascia per un solo passo.

Le nostre azioni sono giunte a morte.

Le lance del tempo hanno trafitto l'interno.

Il nostro viso, indurito negli anni, si è annerito

Da foschia nebbiosa e vento forte.

Ho paura per voi, cari amici

Fuori dalle finestre soffiano raffiche di vento

Resta a casa con me fino all'alba

Fuori dalle finestre soffiano raffiche di vento

Le nostre azioni sono giunte a morte.

Fummo gettati con una pala nelle devastazioni del secolo,

Mentre la luce del rosario lampeggia, la vita

I singhiozzi voleranno da qualche parte?

Mai più vedremo l'alba inquietante,

I timidi calchi del pettirosso addomesticato.

Il nostro ultimo dal seno degli sbalorditi

Gli mancherà la vita e morirà in lontananza.

Ho paura per voi, cari amici

Fuori dalle finestre soffiano raffiche di vento

Resta a casa con me fino all'alba

Fuori dalle finestre soffiano raffiche di vento

Non vedremo mai più un'alba allarmante

(Ci porterà la terra, gli inclinati, gli sfortunati).

E senza di noi, l'avena parlerà al vento,

Di notte mi bagno nella rugiada fiorita.

Sono passati molti anni, i pensieri si sono spenti,

Decolli senza sosta sparsi sul campo.

dev'essere stato scritto così...

La primavera Roshin è un tragico destino...

Sono passati tanti anni, i pensieri si sono spenti...

La tomba di un contorno freddo si avvicina.

Addio a tutti coloro che ci seguono,

I cui cuori bruciano come un petardo gonfio!

Ho paura per voi, cari amici

Fuori dalle finestre soffiano raffiche di vento

Resta a casa con me fino all'alba

Fuori dalle finestre soffiano raffiche di vento