Lipiec - Coma

Kurz w słońcu

W szczelinach okien

Słoneczny promień

W drewnianym domu

Kurz pachnie latem

W ogrodzie jabłek

Czerwonych gałęzie

Do ziemi warkocze

Jesteś na dole

Gotujesz kaszę

Podasz z burakiem

I klopsikami

Leżę po drzemce

Nic mnie nie smuci

Dzień zapowiada się pięknie

Poręcze z rattanu

To tata fotele

Na taras je jeszcze

Wystawił nim zamarł

W słonecznym spocie lipca

Tu w każdy kąt kochana

Wpisana jest taka tęsknota

Która się budzi widzisz

Jak Franek, synek z bólem brzuszka

I w środku dnia dopada

Budzi się w środku nocy

Zaciska żołądek skurczami tępymi

I pięknem ślepym kiszki rwie

Bo to jest piosenka moich trzewi

O przemijaniu i o jesieni

Brodą mnie jeszcze drapał

Tak drapał, że aż szeleściło

Dziadek Staszek

Ojciec Staszek

Szeleściło jak jesień

Pod butem

A jeszcze nie wczoraj

Jak lipiec nad głową

I my w tych fotelach na żółto

Wyświeceni pogodą jak drutem

Kawę piliśmy

I wino wieczorem

Donikąd nam nie uciekały

Te ramy czasu

Lipca, sierpnia, września

W tej ramie zdobnej

Mnie się czas zatrzymał

Najpiękniejszego popołudnia z tobą

I dzisiaj mi zaczął

Na szali zwisać

Na szali przechylić się losu

Z taką tęsknotą, wiesz

Że nie wróci

Tasuję życie jak talię kart

Albo przechadzam po galerii art

Bo to jest piosenka moich trzewi

O przemijaniu i o jesieni

Polvere al sole

Nelle fessure della finestra

Un raggio di sole

In una casa di legno

La polvere odora di estate

Nel giardino delle mele

Rami rossi

A terra le trecce

Sei al piano di sotto

Stai cucinando il porridge

Servire con la barbabietola

E polpette

Sto mentendo dopo un pisolino

Niente mi rende triste

La giornata sarà bellissima

Corrimano in rattan

Sono le poltrone di papà

Mangia ancora in terrazza

L'ha messo in scena si è congelato

In una posizione soleggiata di luglio

Qui ad ogni angolo, tesoro

Un tale desiderio è inscritto

Che si sveglia vedi

Come Franek, un figlio con mal di pancia

E a metà giornata si riprende

Si sveglia nel cuore della notte

Stringe lo stomaco con contrazioni smussate

E con la cieca bellezza delle viscere si lacera

Perché questa è la canzone delle mie viscere

A proposito di caducità e autunno

Mi stava ancora graffiando con la barba

Si graffiava così tanto che frusciava

Nonno Staszek

Padre Staszek

Frusciava come l'autunno

Sotto la scarpa

E non ieri

Come le spese generali di luglio

E noi siamo gialli su queste poltrone

Brilla con il tempo come un filo

Abbiamo bevuto il caffè

E vino la sera

Non stavano correndo da nessuna parte

Questi tempi

Luglio, agosto, settembre

In questa cornice decorata

Il tempo si è fermato per me

Passa un bel pomeriggio con te

E oggi mi ha iniziato

Aggrappati alla bilancia

È in gioco il destino

Con un tale desiderio, lo sai

Che non tornerà

Mischio la vita come un mazzo di carte

O sto vagando per la galleria d'arte

Perché questa è la canzone delle mie viscere

A proposito di caducità e autunno