Bema pamięci żałobny rapsod - Czesław Niemen

Lusiurandum, patri datum, usque

Ad hanc diem ita servavi…

Czemu, cieniu, odjeżdżasz, ręce złamawszy na pancerz

Przy pochodniach, co skrami grają około twych kolan?

Miecz wawrzynem zielony, gromnic płakaniem dziś polan

Rwie się sokół i koń twój podrywa stopę, jak tancerz

Wieją, wieją proporce i zawiewają na siebie

Jak namioty ruchome wojsk, koczujących po niebie

Trąby długie we łkaniu aż się zanoszą i znaki

Pokłaniają się góry opuszczonymi skrzydłami

Jak włóczniami przebite smoki, jaszczury i ptaki

Jako wiele pomysłów, któreś dościgał włóczniami

Idą panny żałobne, jedne, podnosząc ramiona

Ze snopami wonnymi, które wiatr wzgórze rozrywa

Drugie, w konchy zbierając łzę, co się z twarzy odrywa

Inne, drogi szukając, choć przed wiekami zrobiona…

Inne, tłukąc o ziemię wielkie gliniane naczynia

Czego klekot w pękaniu jeszcze smętności przyczynia

Chłopcy biją w topory, pobłękitniałe od nieba

W tarcze, rude od świateł, biją pachołki służebne

Przeogromna chorągiew, co się wśród dymów koleba

Włóczni ostrzem o łuki, rzekłbyś, oparta podniebne

Wchodzą w wąwóz i toną… wychodzą w światło księżyca

I czernieją na niebie, a blask ich zimny omusnął

I po ostrzach, jak gwiazda, spaść nie mogąca, prześwieca

Chorał ucichł był nagle i znów, jak fala, wyplusnął

Dalej — dalej — aż kiedy stoczyć się przyjdzie do grobu

I czeluście zobaczym czarne, co czyha za drogą

Które, aby przesadzić, ludzkość nie znajdzie sposobu

Włócznią twego rumaka zeprzem, jak starą ostrogą

I powleczem korowód, smęcąc ujęte snem grody

W bramy bijąc urnami, gwizdając w szczerby toporów

Aż się mury Jerycha porozwalają jak kłody

Serca zemdlałe ocucą, pleśń z oczu zgarną narody

Dalej — dalej…

Lusiurandum, patri datum, usque

Ad hanc diem ita servavi ...

Perché, ombra, te ne vai con le mani rotte per l'armatura

Alle torce, quali sono le scintille intorno alle tue ginocchia?

Una spada verde d'alloro, che benedice il pianto delle radure oggi

Il falco si rompe e il tuo cavallo scuote il piede come un ballerino

Soffiano, soffiano stendardi e si soffiano l'un l'altro

Come tende mobili di truppe che vagano nel cielo

Lunghe trombe in pianto finché non arrivano i segni

Le montagne si inchinano con le ali abbassate

Come lance trafissero draghi, lucertole e uccelli

Altrettante idee che hai inseguito con le tue lance

Le persone in lutto stanno arrivando, uno di loro alza le braccia

Con covoni profumati mossi dal vento

In secondo luogo, raccogliere una lacrima nella conchiglia, che viene strappata dalla faccia

Altri, alla ricerca di strade, nonostante sia stata fatta secoli fa...

Altri, schiacciando grandi vasi di argilla contro il suolo

Che il rumore delle crepe contribuisce ancora alla tristezza

I ragazzi battono le asce azzurrate dal cielo

Gli scudi, rossi di luci, vengono colpiti dai servi

Un enorme stendardo che culla tra i fumi

Una lancia con una lama contro gli archi, si direbbe, appoggiata al cielo

Vanno in un burrone e sprofondano... escono al chiaro di luna

E diventano neri nel cielo, e un freddo bagliore si riversa su di loro

E lungo le lame, come una stella che non può cadere, brilla attraverso

Il ritornello si fermò all'improvviso e di nuovo, come un'onda, vomitò fuori

On - on - finché quando rotolerai giù arrivi alla tomba

E nel profondo vedrò il nero che si nasconde dietro la strada

Che, per esagerare, l'umanità non troverà un modo

Con la lancia del tuo destriero colpirà come una vecchia lancia

E copro il corteo, rattristando i castelli nel sonno

Battere i cancelli con le urne, fischiare le crepe delle asce

Finché le mura di Gerico non si sfaldano come tronchi

I cuori che vengono meno si risveglieranno, le nazioni toglieranno la muffa dagli occhi

Vai avanti…