Nie jesteś moja - Czesław Niemen

I na to sposobu znaleźć nie mogę

Co ja teraz zrobię, co ja pocznę z sobą

Chyba powędruję w nieskończoną drogę

Tam gdzie nigdy światła nie rozróżnię z cieniem

I z kamienia znowu pocznę się kamieniem

A kryształowe łzy zmieszane z deszczem

Gdzieś w bezkresy pospadają

Osamotniony dom w ruinę się rozwali

Smutnie poczerniałą

I na pustkowiach sny

Od niespełnienia w gruzy się pozamieniają

Nie jesteś moja (nie jesteś), nie jesteś

Choć byłaś od dawna dla mnie stworzona

Czemu więc nie jesteś i widokiem swoim

Nie wypłoszysz smutku z oczu moich

Jeśli jeszcze do mnie nie znalazłaś drogi

Pozwól że cię tu przyniosę sam w te progi

I nie mów tylko mi, że to za późno jest

O jedno życie

Nie daj mi słowem znać, że już nie jestem

Na wszechświata szczycie

Zasłoń mi sobą świat i wątpliwościom moim

Zabroń świtać

(Na, na, na, na)

Nie jesteś moja (nie jesteś), nie jesteś

I na to sposobu znaleźć nie mogę

Co ja teraz zrobię, co ja pocznę z sobą

Chyba powędruję w nieskończoną drogę

Tam gdzie nigdy światła nie rozróżnię z cieniem

I z kamienia znowu pocznę się kamieniem

A kryształowe łzy zmieszane z deszczem

Gdzieś w bezkresy pospadają

Osamotniony dom w ruinę się rozwali

Smutnie poczerniałą

I na pustkowiach sny

Od niespełnienia w gruzy się pozamieniają

E non riesco a trovare un modo per questo

Cosa farò adesso, cosa farò di me stesso

Immagino di andare su una strada senza fine

Dove non riesco mai a distinguere tra luce e ombra

E di pietra diventerò di nuovo pietra

E lacrime di cristallo mescolate a pioggia

Da qualche parte nei confini cadranno

Una casa solitaria crollerà in rovina

Purtroppo annerito

E sogni nella terra desolata

Si trasformeranno in macerie per inadempimento

Non sei mio (non lo sei), non lo sei

Anche se sei fatto per me da molto tempo

Allora perché tu e il tuo punto di vista non siete?

Non scaccerai il mio dolore dai miei occhi

Se non hai ancora trovato la strada per me

Lascia che ti porti qui da solo a queste soglie

E non dirmi solo che è troppo tardi

Una vita

Non farmi sapere che non lo sono più

In cima all'universo

Coprite il mondo e i miei dubbi con voi stessi

Proibire l'alba

(Na, na, na, na)

Non sei mio (non lo sei), non lo sei

E non riesco a trovare un modo per questo

Cosa farò adesso, cosa farò di me stesso

Immagino di andare su una strada senza fine

Dove non riesco mai a distinguere tra luce e ombra

E di pietra diventerò di nuovo pietra

E lacrime di cristallo mescolate a pioggia

Da qualche parte nei confini cadranno

Una casa solitaria crollerà in rovina

Purtroppo annerito

E sogni nella terra desolata

Si trasformeranno in macerie per inadempimento