Ballada o dziwnym malarzu - Dzem

Puste kieszenie i torba pełna snów

Oto malarz dziwny, który bywał tu

Wszyscy go znali, wiedzieli o tym, że

Duszę swą zaprzedał światu pędzli stu

Nie wierzył ludziom i sobie chyba też

Zbyt wiele bólu doznał, za dużo wylał łez

Karmiony pogardą i rzuconym groszem

Często tu siedział, obrazy sprzedać chciał

Kto choć jeden kupi dziś?

Nie wiedziałeś skręcasz w lewo, chcesz już iść

A być może, gdy zobaczysz właśnie je

Znajdziesz słabość swą i marzenia blask

Kto wie?

Życie swe zamienił w deliryczny sen

Gubiąc gdzieś po drodze prawdę swą i sens

By w końcu się odważyć i zapukać tam

Gdzie teraz białą farbą maluje wieczny czas

Kto choć jeden kupi dziś

Nie widziałeś, skręcasz w lewo chcesz już iść

A być może, gdy zobaczysz właśnie je

Znajdziesz słabość swą i marzenia blask

Kto wie?

Tasche vuote e una borsa piena di sogni

Ecco lo strano pittore che era qui

Tutti lo conoscevano, lo sapevano

Ha venduto la sua anima al mondo per cento pennelli

Non credeva alle persone, e non credeva nemmeno a se stesso

Aveva sofferto troppo, aveva versato troppe lacrime

Alimentato con disprezzo e gettato un centesimo

Si sedeva spesso qui, voleva vendere i suoi dipinti

Chi ne comprerà almeno uno oggi?

Non sapevi di girare a sinistra, vuoi andare adesso

Forse quando li vedi solo

Troverai la tua debolezza e i tuoi sogni brilleranno

Chi lo sa?

Ha trasformato la sua vita in un sogno delirante

Perdere la tua verità e significato da qualche parte lungo la strada

Per osare finalmente e bussare lì

Dove ora con vernice bianca dipinge il tempo eterno

Chi ne comprerà uno oggi

Non hai visto, giri a sinistra, vuoi andare

Forse quando li vedi solo

Troverai la tua debolezza e i tuoi sogni brilleranno

Chi lo sa?