Алеся - Игорь Лученок

Бывай, абуджаная сэрцам, дарагая,

Чаму так горка?

Не магу я зразумець...

Шкада заранкі мне, што ў небе дагарае

На ўсходзе дня майго, якому ружавець.

Пайшла, ніколі ўжо не вернешся, Алеся.

Бывай смуглявая, каханая, бывай.

Стаю на ростанях былых, а з паднябесься

Самотным жаўранкам зьвініць і плача май.

Пайшла, пакінуўшы мне золкі і туманы,

Палынны жаль смугой ахутаных дарог.

Каб я хвілінаю нанесеныя раны

Гадами ў сэрцы заглушыць сваім ня мог.

Пайшла, ніколі ўжо не вернешся, Алеся.

Бывай смуглявая, каханая, бывай.

Стаю на ростанях былых, а з паднябесься

Самотным жаўранкам зьвініць і плача май

Addio, cuore risvegliato, caro,

Perché così amaro?

non riesco a capire...

Mi dispiace al mattino che il cielo stia bruciando

Nell'est del mio giorno, che è roseo.

Andato, non tornerai mai più, Ales.

Addio pelle scura, tesoro, arrivederci.

Stanno al crocevia del primo, e dal cielo

Le allodole solitarie suonano e piangono May.

andato, lasciandomi cenere e nebbie,

Wormwood peccato strade avvolte da corsie.

Al minuto ho inflitto le ferite

Per anni nel suo cuore non ha potuto soffocare il suo.

Andato, non tornerai mai più, Ales.

Addio pelle scura, tesoro, arrivederci.

Stanno al crocevia del primo, e dal cielo

Le allodole solitarie suonano e piangono May