Goniąc kormorany - Piotr Szczepanik, Alibabki, Ricercar 64

Dzień gaśnie w szarej mgle.

Wiatr strąca krople z drzew.

Sznur kormoranów w locie splątał się,

Pożegnał ciepły dzień,

Ostatni dzień w mazurskich stronach.

Zmierzch z jezior żagle zdjął.

Mgieł porozpinał splot.

Szmer tataraków jeszcze dobiegł nas,

Już wracać czas.

Noc się przybrała w czerń.

To smutny lata zmierzch.

Już kormorany odleciały stąd,

Poszukać ciepłych stron,

Powrócą wiosną na jeziora.

Nikt nas nie żegna tu.

Dziś tak tu pusto już.

Mgły tylko ściga wśród sitowia wiatr,

Już wracać czas.

Il giorno svanisce in una nebbia grigia.

Il vento soffia cade dagli alberi.

La fila di cormorani in volo si è aggrovigliata,

Ha detto addio a una giornata calda,

L'ultimo giorno nelle parti della Masuria.

Il crepuscolo ha levato le vele dai laghi.

La nebbia districava la trama.

Il mormorio del calamo deve ancora raggiungerci,

È ora di tornare.

La notte è diventata nera.

È un triste crepuscolo estivo.

Già i cormorani sono volati via

Cerca i lati caldi,

Torneranno ai laghi in primavera.

Nessuno ci saluta qui.

È così vuoto qui oggi.

Le nebbie sono inseguite solo dal vento tra i giunchi,

È ora di tornare.