Til Moldar - Sólstafir

Sölnað blóm hinnsti koss

Skil ég við þennan heim

Reyrður við reipið gróft

Vonbrigði ég brást þeim tveim

Andardráttur svikin ást

Allt hefur enda að gjöf

Með titring og hjartaslátt

Þögnin svo nuddað rör

Nú ég man ljósið sem lyfti mér aftur á bak

og ég man brosið sem ég hélt að mig yfirgaf

Borin út er bergmálið

Af björtum tónum tónsmiðsins

Í kalda gröf í kaðli sig

kominn á endastöð

Tárin rauð og svikin tröð

Tekist er hönd í hönd

Þið vitið að ég reyndi en um leið og ég skemmdi

en ég veit ég veit

Nú ég man kærleika kynntist en aldrei ég fann

Og ég man snerting og faðmlög ef það sem ég ann

Nú ég man myrkrið sem þið komuð og hræddið þá

Og ég man opnaði augun en alrei ég sá

Fiori sbiaditi l'ultimo bacio

Capisco questo mondo

Legato grossolanamente alla corda

Delusione Ho fallito i due

Amore forgiato dal respiro

Tutto finisce in un regalo

Con vibrazione e battito cardiaco

Il silenzio poi sfregò il tubo

Ora ricordo la luce che mi ha sollevato all'indietro

e ricordo il sorriso che credevo di aver lasciato

L'eco viene eseguita

Dei toni brillanti del compositore

Nella fredda tomba nella corda stessa

ha raggiunto la sua destinazione finale

Lacrime rosse e filo finto

Ci riusciamo mano nella mano

Sai che ho provato ma non appena ho danneggiato

ma lo so lo so

Ora ricordo che l'amore si è incontrato ma non l'ho mai trovato

E ricordo di aver toccato e abbracciato ciò che amo

Ora ricordo l'oscurità in cui sei entrato e li hai spaventati

E ricordo che ho aperto gli occhi ma non ho mai visto