Najprzytulniej - Sylwia Grzeszczak

Najprzytulniej tam, gdzie już nie ma nas

Miejsca, które skrył pod skrzydłami czas

To co było trwa, nikt nam nie zabierze wspomnień

Tamto słońce ma — o wiele większą moc

Nasz ulubiony brzeg, kolana zdarte wciąż

Rodzice krzyczą dość

Pora do domu, jest już chłodniej

Ognisko płoszy ciemność, cisza w sercach gra

Wpatrzeni tacy mali w ten ogromny świat

Wracamy z dalekiej drogi do swoich starych przytulnych miejsc

Idealnych i niewzruszonych dni poukrywanych w pamięci mgle

A z czterech świata stron przywoziliśmy wiatr

Walizki pełne snów, od śniegu bielszy piach

I klika mądrych prawd i szczęścia nieuchwytny zapach

Lecz gdzie są tamte dni, kiedy mierzyliśmy mniej

Jak forteca był nasz dom, my się bawiliśmy w nie

Wojna dalej toczy się, lecz to już chyba nie zabawa

Pędzący pociąg — nie usłyszy mego stop

Mała dziewczynka pełna gigantycznych trosk

Wracamy z dalekiej drogi do swoich starych przytulnych miejsc

Idealnych i niewzruszonych dni poukrywanych w pamięci mgle

Takie chwile kiedy zamykamy oczy i wracamy do tych dni jeszcze raz

Subtelny uśmiech i cichuteńki płacz

Najprzytulniej jest mi tam, gdzie nikt nie zdąży

Nie odnajdzie drogi nikt oprócz nas

Wracamy z dalekiej drogi do swoich starych przytulnych miejsc

Idealnych i niewzruszonych dni poukrywanych w pamięci mgle

Il posto più accogliente dove non ci siamo più

I luoghi che il tempo ha nascosto sotto le sue ali

Ciò che dura, nessuno ci porterà via i ricordi

Quel sole ha - molto più potere

Il nostro bordo preferito, le ginocchia ancora sfregate

I genitori urlano abbastanza

È ora di tornare a casa, ora fa più fresco

Il fuoco spaventa le tenebre, il silenzio gioca nei cuori

Così i piccoli guardano in questo mondo enorme

Torniamo da una lunga strada ai nostri vecchi posti accoglienti

Giornate perfette e irremovibili nascoste nel ricordo della nebbia

E dalle quattro parti del mondo abbiamo portato il vento

Valigie piene di sogni, sabbia bianca che neve

E poche sagge verità e un inafferrabile profumo di felicità

Ma dove sono quei giorni in cui misuravamo meno?

Poiché una fortezza era la nostra casa, ci giocavamo

La guerra è ancora in corso, ma non credo che sia più un gioco

Treno in corsa - non sentirà la mia fermata

Una bambina piena di preoccupazioni gigantesche

Torniamo da una lunga strada ai nostri vecchi posti accoglienti

Giornate perfette e irremovibili nascoste nel ricordo della nebbia

Momenti del genere in cui chiudiamo gli occhi e torniamo di nuovo a quei giorni

Un sottile sorriso e un piccolo pianto

Il posto più accogliente per me è dove nessuno può farcela

Nessuno tranne noi troverà la strada

Torniamo da una lunga strada ai nostri vecchi posti accoglienti

Giornate perfette e irremovibili nascoste nel ricordo della nebbia