Młode Wilki 7 - Verba

Spotkajmy się, znów, po drugiej stronie…

Nie mogę znieść myśli, że to już koniec…

Siedziała na podłodze, oglądając fotografie

W mieszkaniu, w którym kiedyś

Mieszkała z chłopakiem

Wracały emocje i wspomnienia

Przychodziło niebo i odpływała ziemia…

Pytała «Co mam zrobić, co pomoże mi?

Ja nie mogę dłużej w takiej samotności żyć…

Mija tyle dni, wokół puste ściany

Dlaczego musiał odejść ktoś tak kochany.

?»

Jego duch stał obok, patrzył na jej łzy

Dotykał policzka, lecz nie czuła nic…

'Wróciłem do Ciebie, stoję tu, jak dawniej!

Chciałbym Cię przytulić - kocham Ciebie Skarbie!

Śmierć zabrała mnie, lecz moja dusza pozostała

Obiecałem Ci, że nigdy nie zostaniesz sama!

A to uczucie było zawsze silniejsze od śmierci…

Nikt nie rozerwie tej więzi!"

Spotkajmy się, znów, po drugiej stronie…

Nie mogę znieść myśli, że to już koniec…

Ona wzięła Jego zdjęcie w dłonie

Całowała je — on stał koło niej

Wolnym gestem odwróciła je

I zaczęła po nim pisać ocierając łzę:

'Wiem, że to miało być inaczej

Wiem, że niczego nie naprawię płaczem…

Tak bardzo pragnę, z Tobą być

Kiedy nie ma Ciebie, ja już nie mam nic…"

Wyciągnęła nagle kilkanaście tabletek

Chciał ją powstrzymać, lecz był tylko echem

Krzyczał, lecz jego krzyk był nierealny

Próbował złapać ją, lecz był, bezradny

Jej delikatne ciało osuwało się na ziemię

Jej oczy gasły, a on tulił ją do siebie

Zrobiła to, by być z ukochanym

By spotkać go w nieznanym

Spotkajmy się, znów, po drugiej stronie…

Nie mogę znieść myśli, że to już koniec…

Incontriamoci, ancora, dall'altra parte...

Non posso sopportare di pensare che sia finita...

Era seduta per terra a guardare le foto

In un appartamento dove c'era una volta

Viveva con il suo ragazzo

Emozioni e ricordi sono tornati

Il cielo venne e la terra se ne andò...

Ha chiesto: "Cosa devo fare per aiutarmi?"

Non posso più vivere in tale solitudine...

Passano così tanti giorni, ci sono muri vuoti intorno

Perché qualcuno così amato doveva andarsene.

? »

Il suo fantasma era lì, a guardare le sue lacrime

Gli toccò la guancia, ma lei non sentiva niente...

'Sono tornato da te, sono qui come prima!

Vorrei abbracciarti - ti amo tesoro!

La morte mi ha preso, ma la mia anima è rimasta

Ti avevo promesso che non saresti mai stato solo!

E questo sentimento era sempre più forte della morte...

Nessuno spezzerà questo legame!"

Incontriamoci, ancora, dall'altra parte...

Non posso sopportare di pensare che sia finita...

Ha preso la sua foto tra le mani

Li baciò - lui era in piedi accanto a lei

Li rigirò con un gesto lento

E cominciò a scriverci sopra, asciugandosi una lacrima:

«So che doveva essere diverso

So che non posso aggiustare niente piangendo...

Voglio stare così tanto con te

Quando te ne sei andato, non ho più niente..."

All'improvviso tirò fuori una dozzina di compresse

Voleva fermarla, ma era solo un'eco

Urlò, ma il suo grido era irreale

Ha cercato di afferrarla ma era impotente

Il suo corpo delicato cadde a terra

I suoi occhi sbiadirono e lui la tenne contro di sé

Lo ha fatto per stare con la sua amata

Per incontrarlo nell'ignoto

Incontriamoci, ancora, dall'altra parte...

Non posso sopportare di pensare che sia finita...