Krakowski Spleen - Maanam

Chmury wiszą nad miastem, ciemno i wstać nie mogę

Naciągam głębiej kołdrę, znikam, kulę się w sobie

Powietrze lepkie i gęste, wilgoć osiada na twarzach

Ptak smętnie siedzi na drzewie, leniwie pióra wygładza

Poranek przechodzi w południe, bezwładnie mijają godziny

Czasem zabrzęczy mucha w sidłach pajęczyny

A słońce wysoko, wysoko świeci pilotom w oczy

Ogrzewa niestrudzenie zimne niebieskie przestrzenie

Czekam na wiatr, co rozgoni

Ciemne skłębione zasłony

Stanę wtedy na «RAZ!»

Ze słońcem twarzą w twarz

Ulice mgłami spowite, toną w ślepych kałużach

Przez okno patrzę znużona, z tęsknotą myślę o burzy

A słońce wysoko, wysoko świeci pilotom w oczy

Ogrzewa niestrudzenie zimne niebieskie przestrzenie

Czekam na wiatr, co rozgoni

Ciemne skłębione zasłony

Stanę wtedy na «RAZ!»

Ze słońcem twarzą w twarz

Le nuvole incombono sulla città, è buio e non riesco ad alzarmi

Tiro più a fondo la trapunta, sparisco, mi rannicchio in me stesso

L'aria è appiccicosa e densa e l'umidità si deposita sui volti

L'uccello siede tristemente su un albero, si liscia pigramente le piume

La mattina diventa mezzogiorno, le ore passano

A volte una mosca nella trappola di una tela di ragno canticchia

E il sole è alto, splende alto negli occhi dei piloti

Riscalda instancabilmente i freddi spazi azzurri

Sto aspettando che il vento scappi via

Tende piegate scure

Quindi starò su "UNA VOLTA!"

A tu per tu con il sole

Strade avvolte nella nebbia, affogate in pozzanghere cieche

Stanco, guardo attraverso la finestra, bramando la tempesta

E il sole è alto, splende alto negli occhi dei piloti

Riscalda instancabilmente i freddi spazi azzurri

Sto aspettando che il vento scappi via

Tende piegate scure

Quindi starò su "UNA VOLTA!"

A tu per tu con il sole