Makria Makria - Alkistis Protopsalti

Μακριά μακριά

σε πήρε ο κόσμος μακριά

μακριά μακριά

και δεν το χωράει η καρδιά.

Τόσα χρόνια που 'χεις λείψει

έγινε χαρά και θλίψη

σε θυμάμαι πώς γελούσες

και με πιάνω να γελώ.

Έτσι είναι φως μου η μνήμη

σαν το βότσαλο στη λίμνη

τα βαριά στον πάτο αφήνει

και το γλέντι στον αφρό.

Μακριά μακριά

σε πήρε ο κόσμος μακριά

μακριά μακριά

και δεν το χωράει η καρδιά.

Πήγα κι έπιασα ένα σπίτι

με βεράντα τον πλανήτη

να σε βλέπω μεσ' στα αστέρια

σαν κομήτη που περνά.

Το κορμί σου έχει αφήσει

μόνο μια τροχιά στη φύση

μα πώς θες αν δε σ' αγγίζω

να σε ρίχνω στην καρδιά.

Μακριά μακριά

σε πήρε ο κόσμος μακριά

μακριά μακριά

και δεν το χωράει η καρδιά.

Τόσα χρόνια που 'χεις λείψει μακριά

ως κι ονόματα αλλάξαν οι δρόμοι

πόσο μάλλον οι αγάπες κορμιά

πόσο μάλλον οι καρδιές αγκαλιά.

Πήγα κι έπιασα ένα βράχο

αναμνήσεις να σου γράφω

μα από σένα μου 'χουν μείνει

λουλουδάκια στο χαρτί.

Lontano

il mondo ti ha portato via

lontano

e il cuore non si adatta.

Così tanti anni che hai perso

c'era gioia e dolore

Ricordo che ridevi

e mi sorprendo a ridere.

È così che la mia memoria è leggera

come il sasso nel lago

pesante alle foglie inferiori

e banchettare con la schiuma.

Lontano

il mondo ti ha portato via

lontano

e il cuore non si adatta.

Sono andato e ho preso una casa

con terrazzo il pianeta

per vederti tra le stelle

come una cometa di passaggio.

Il tuo corpo se n'è andato

solo un'orbita in natura

ma come vuoi se non ti tocco

per buttarti nel cuore.

Lontano

il mondo ti ha portato via

lontano

e il cuore non si adatta.

Così tanti anni che sei stato via

anche le strade cambiarono nome

quanto più ama i corpi

figuriamoci i cuori si abbracciano.

Sono andato a prendere un sasso

ricordi da scriverti

ma ti ho lasciato

fiori su carta.