San Ton Metanasti - Alkistis Protopsalti

Σαν τον μετανάστη στη δική σου γη

μέρα νύχτα λύνεις δένεις την πληγή

κι όλα γύρω ξένα κι όλα πετρωμένα

και δεν ξημερώνει να 'ρθει χαραυγή

Στράγγισε η ζωή σου που αιμορραγεί

κάθε ώρα τρόμος πόνος και κραυγή

και σ' ακούν οι ξένοι κι ο αδερφός σωπαίνει

αχ δεν είναι άλλη πιο βαθιά πληγή

Σύρμα κι άλλο σύρμα και χοντρό γυαλί

μάτωσε ο ήλιος την ανατολή

κλαις κι αναστενάζεις αχ ξενιτιά φωνάζεις

μα η ελπίδα μαύρο κι άπιαστο πουλί

Come l'immigrato nella tua stessa terra

giorno e notte sciogli la ferita

e tutt'intorno straniero e tutto pietrificato

e l'alba non sorge

Prosciuga la tua vita sanguinante

ogni ora terrorizza dolore e urla

e gli estranei ti ascoltano e il fratello tace

ah non è un'altra ferita più profonda

Filo e altri fili e vetro spesso

il sole ha ucciso l'alba

piangi e sospiri ah, gridi alienazione

ma spero uccello nero e sfuggente