Ores Mikres - Giorgos Mazonakis

Από παιδί είμαι ένα σώμα που' χει ρίζα στον αέρα

Σώμα φυγής, μα εγώ παρέμεινα κι εσύ πήγες πιο πέρα

Μάταια σ΄αναζητώ

Ότι και να θέλησα, άγρια μέλισσα

Και μου΄χει μείνει το κεντρί στο χέρι βέρα

Ώρες μικρές στα σκοτεινά του πόνου πιάνω τη συχνότητα

Σε θέλω τραγικά

Στην ταραγμένη μου ψυχή θα είσαι πάντα εκκρεμότητα

Σαν πόρτα ανοιχτή

Που λείπεις μου' πέσε βαρύ, με αναμνήσεις σιγοκαιγομαι

Και λιώνω σαν κερί

Και αφού θεός που συγχωρεί εγώ δε λέγομαι

Να καίγεσαι όπως καίγομαι

Το ξέρω πως το μπλε στα μάτια μου δεν είναι ακρογιάλι

Λάμπω σαν φως μα το σκοτάδι στο σημάδι έχω βάλει

Αν με δεις να θυμηθείς ότι με κατοίκησες και ότι με νίκησες

Δίχτυ πως μ' έπιασε ο καημός απόψε πάλι

Da bambino sono un corpo che ha le sue radici nell'aria

Fuggi dal corpo, ma io sono rimasto e tu sei andato oltre

Ti cerco invano

Qualunque cosa volessi, ape selvatica

E il pungiglione è rimasto nella mia mano

Poche ore nel buio del dolore colgo la frequenza

Ti voglio tragicamente

Nella mia anima tormentata sarai sempre in attesa

Come una porta aperta

Quando mi manchi, cado pesante, brucio di ricordi

E mi sciolgo come una candela

E poiché non dico Dio che perdona

Bruciare come io brucio

So che il blu nei miei occhi non è una spiaggia

Risplendo come la luce ma ho messo l'oscurità nel segno

Se mi vedi ricorda che mi hai abitato e che mi hai sconfitto

Una rete di miseria mi ha catturato di nuovo stasera