Kraanvogels - Herman Van Veen

Soms denk ik wel dat de soldaten

Die in de oorlogen gevallen zijn

Niet onder witte kruisen zijn begraven

Maar dat zij kraanvogels geworden zijn

Ze roepen ons uit lang voorbije tijden

Hun hese stemmen roepen in hun vlucht

't Is misschien daarom dat wij zo dikwijls kijken

Diep in gedachten naar de avondlucht

Daar, in de laatste lichtglans van de schemer

Gaat een vermoeide vogeltrek voorbij

Ik zie een lege plaats in hun geleed’ren

Misschien is dat de plek bestemd voor mij

Als ik met hen de hemel zal bevolken

Voorbijtrek in het schemerend verschiet

Dan zie ik jullie uit de verre wolken

Dan roep ik jullie, die ik achterliet

Soms, soms denk ik wel dat de soldaten

Die in de oorlogen gevallen zijn

Niet onder witte kruisen zijn begraven

Maar dat zij kraanvogels geworden zijn

Ze roepen ons uit lang voorbije tijden

Hun hese stemmen roepen in hun vlucht

't Is misschien daarom dat wij zo dikwijls kijken

Diep in gedachten naar de trieste lucht

A volte penso che i soldati

Chi è caduto nelle guerre

Non sepolto sotto croci bianche

Ma che sono diventate gru

Ci chiamano da tempi lontani

Le loro voci roche chiamano nel loro volo

Forse è per questo che guardiamo così spesso

Nel profondo della mente al cielo della sera

Là, nell'ultima luce del crepuscolo

Passa una stanca migrazione di uccelli

Vedo un posto vuoto nei loro ranghi

Forse è il posto che fa per me

Se io con loro popolerò il cielo

Passando nella distanza del crepuscolo

Poi ti vedo dalle nuvole lontane

Allora chiamo te, che ho lasciato indietro

A volte, a volte penso che i soldati

Chi è caduto nelle guerre

Non sepolto sotto croci bianche

Ma che sono diventate gru

Ci chiamano da tempi lontani

Le loro voci roche chiamano nel loro volo

Forse è per questo che guardiamo così spesso

Nel profondo della mente al cielo triste