Later - Herman Van Veen

Later gaan wij naast elkaar wandelen op de overtoom

Drinken zoete melk met room, strijken door ons grijze haren

Zie je ons daar samen lopen, naast elkaar zo diep bedaard

Jij een lieve ouwe taart, ik nog kras dat is te hopen

Maar al worden we ook wrakker, al dat vreselijke snuffen

Zal tenminste niet meer hoeven gaar of muf we zijn gebaken

En we zeggen kijk de tram of hoor jij die vogel zingen

Als die nutteloze dingen want het hoeft niet meer adrem

En het hoeft niet meer zo rap, want we moeten nergens heen

Och we wonen toch alleen in zo’n rothuis met een trap

Ik beloof je dat ik dan het attend zijn aan zal leren

En ik zal ook vaak proberen of jij nog wel lachen kan

Lachen als een oude dame, die haar zegje heeft gezegd

Die als zij word afgelegd zich voor niemand hoeft te schamen

Wel wel wel, zo zal dat gaan en we sterven heel bedaard

Op een donderdag in maart, tegelijk daar hecht ik aan

En als onze aardse last met de wereld gaat vergroeien

Zal uit jou een bloempje bloeien, een viooltje dat staat vast

Più tardi andiamo a fare una passeggiata uno accanto all'altro sull'overtoom

Bevi latte dolce con panna, accarezza i nostri capelli grigi

Ci vedi camminare lì insieme, fianco a fianco così profondamente calmati

Sei una dolce vecchia torta, io grano ancora che è per sperare

Ma anche se diventiamo anche demolitori, tutto quel terribile annusare

Almeno non dovremo più cucinare o raffermo siamo cotti

E diciamo guarda il tram o senti cantare quell'uccello

Come quelle cose inutili perché non ha bisogno di più un sogno

E non deve più essere così veloce, perché non abbiamo nessun posto dove andare

Oh, viviamo da soli in una casa così marcia con una scala

Ti prometto che imparerò come partecipare

E proverò spesso se riesci ancora a ridere

Ridere come una vecchia signora che ha detto la sua

Che, se viene licenziata, non deve vergognarsi di nessuno

Ebbene sì, è così che andrà e noi moriremo con molta calma

Un giovedì di marzo, allo stesso tempo è quello che mi interessa

E se il nostro fardello terreno inizia a crescere insieme al mondo

Sboccerà da te un fiore, una violetta che è certa