Weet Je Nog - Herman Van Veen

Weet je nog?

toen de wind de bomen

Tergde en hen de mantels van het lichaam trok

Dat wij samen — de regen kletterde bij stromen —

Schuilden en jij zo schrok

Toen ik je zei dat dit het eind was, en voorgoed

Onze wegen zouden scheiden

«Mijn arme kind, 't is droevig maar het moet

Beter is het heen te gaan», ik zweeg en jij schreide

Weet je nog?

dat mijn hand de jouwe

Zachtjes drukte, omdat jij spoedig zou zien

Dat ik niet de beste was

En dat jij door je tranen lachte en zei: «Misschien!!!»

Nu is het herfst opnieuw en regen, maar alleen

Schuil ik onder 't lover, denk aan jou en — ween…

Ti ricordi?

quando il vento de alberi

Provocò e strappò i mantelli dal corpo

Che noi insieme -la pioggia scrosciata dai ruscelli -

Nasconditi e sei così spaventato

Quando ti ho detto che questa era la fine, e per sempre

Le nostre vie si sarebbero separate

«Mio povero figlio, è triste ma deve

È meglio andare», io tacevo e tu piangevi

Ti ricordi?

che la mia mano è tua

Premuto delicatamente, perché presto vedresti

Che non ero il migliore

E che ridevi tra le lacrime e dicevi: «Forse!!!»

Ora è di nuovo autunno e piove, ma solo

Mi rifugio sotto il fogliame, penso a te e piango...