Zingende Doden - Herman Van Veen

Op een avond om een uur of half elf

Liep ik wat te wandelen met mezelf

En de mensen van een nette nieuwe wijk

Zag ik zitten huis aan huis aan huis aan huis te kijk

Uitgeteld en uitgezakt en uitgepraat

En ik dacht: Als nu de wereld eens vergaat

Is er niemand die het in de gaten heeft

Want ze zitten aan de beeldbuis vastgekleefd

De televisie staat nog aan

Maar de wereld is vergaan

Nu is het hier een poppenkraam

Met dooien achter het raam

Op een avond komt ons hele volkje om

Niet door kwik of door vergif, of door de bom

Maar door een slaapdrank die een vreemde mogendheid over de beeldbuis en het

avondblad verspreid

Er is een dronk vol pessimisme in de maak

Opportunisme daaraan toegevoegd naar smaak

En wat cynisme, ja een korreltje of drie

En wat racisme na een borreltje of drie

En als de wereld is vergaan

Dan blijft de televisie aan

Dan is het hier een poppenkraam

Met dooien achter het raam

Iedere woning is opeens een glazen kist

Waar men het leven en de liefde niet meer mist

Waar men geen plaat beluistert en geen boek meer leest

Waar slechts gemompeld wordt: Ik ben al geweest

Daar is geen mens meer die nog ooit de straat op ging

Daar is geen vreugde meer

En geen bewondering

Daar is geen hartstocht meer

En zelfs niet eens meer angst

Daar hangt het spreekwoord

«Dood zijn duurt het langst»

En als de wereld is vergaan

Dan blijft de televisie aan

Dan is het hier een poppenkraam

Met dooien achter het raam

En als de wereld is vergaan

Dan blijft de televisie aan

Dan is het hier een poppenkraam

Met dooien achter het raam

En als de wereld is vergaan

Dan blijft de televisie aan

Dan is het hier een poppenkraam

Met dooien achter het raam …

Una sera alle dieci e mezza

Ho fatto una passeggiata con me stesso

E la gente di un nuovo quartiere pulito

Ho visto stare seduto di casa in casa a guardare di casa in casa

Esausto e crollato e finito di parlare

E ho pensato: se il mondo finisce

C'è qualcuno che muore nei buchi

Perché sono incollati al cinescopio

La TV è ancora accesa

Ma il mondo è finito

Ora è una bancarella di bambole qui

Con i morti dietro la finestra

Una notte tutta la nostra nazione morirà

Non dal mercurio o dal veleno o dalla bomba

Ma da un sonnifero che ha uno strano potere sul cinescopio e sul

distribuito il giornale serale

C'è un drink pieno di pessimismo in preparazione

Opportunismo aggiunto ad esso secondo il gusto

E un po' di cinismo, sì un grano o tre

E un po' di razzismo dopo un drink o tre

E quando il mondo sarà finito

Poi la televisione resta accesa

Allora c'è una bancarella di bambole qui

Con i morti dietro la finestra

Ogni casa è all'improvviso una scatola di vetro

Dove non manca più la vita e l'amore

Dove le persone non ascoltano un disco e non leggono più un libro

Dove si fanno solo mormorii: lo sono già stato

Non è rimasto più nessuno che sia mai più uscito per strada

Non c'è più gioia

E nessuna ammirazione

Non c'è più passione

E nemmeno più la paura

Lì è appeso il proverbio

«Morto impiega più tempo»

E quando il mondo sarà finito

Poi la televisione resta accesa

Allora c'è una bancarella di bambole qui

Con i morti dietro la finestra

E quando il mondo sarà finito

Poi la televisione resta accesa

Allora c'è una bancarella di bambole qui

Con i morti dietro la finestra

E quando il mondo sarà finito

Poi la televisione resta accesa

Allora c'è una bancarella di bambole qui

Con i morti dietro la finestra...