Amsterdam - Liesbeth List

In dat Oud-Amsterdam, in de buurt van de haven

Gaan de zeelui zich laven, drinken 't hek van de dam

In dat Oud-Amsterdam, liggen zeelieden dronken

Als een wimpel zo lam, in de dokken te ronken

In dat Oud-Amsterdam, krijgt een zeeman de stuipen

Tot hij zich, grauw van gram, in 't bier wil verzuipen

Maar in Oud-Amsterdam zie je zeelui ontkatert

Als de ochtendzon schatert, over Damrak en Dam

In dat Oud-Amsterdam, zie je zeelieden bikken

Zilv’ren haringen slikken, bij de staart, uit de hand

Van de hand in de tand smijten zij met hun knaken

Want ze zullen 'm raken, als een kat in 't want

En ze stinken naar aal, in hun grofblauwe truien

En ze stinken naar uien, daarmee doen ze hun maal

Na dat maal staan ze op, om hun broek op te hijsen

En dan gaan ze weer hijsen, tot 't boert in hun krop

In dat Oud-Amsterdam zie je zeelieden zwieren

En dan de meiden versieren, lijf aan lijf, warm en klam

En draaien hun bals als een went’lende zon

Op de klank, dun en vol, van een accordeon

En zo rood als een kreeft happen zij naar wat lucht

Tot opeens, met een zucht, de muziek 't begeeft

Met een air van gewicht voeren zij met wat spijt

Dan hun Mokumse meid weer terug in het licht

In dat Oud-Amsterdam gaan de zeelui aan 't drinken

Aan 't drinken en drinken, en daar nog 'es op drinken

Tot 't Oude Kerksplein op een thuishaven lijkt

En de hoer in 't kozijn net als moedertje kijkt

En haar borst is de borst van verloofde of vrouw

En daarna weer zo’n dorst, en de nacht wordt al grauw

Want op terug naar de schuit en de kater breekt aan

En ze snikken 't uit, tegen meerpaal en kraam

In dat Oud-Amsterdam, in 't Oud-Amsterdam

In dat Oud-Amsterdam

In quell'Oud-Amsterdam, vicino al porto

I marinai vanno a rinfrescarsi, bevono alla saracinesca della diga

In quella vecchia Amsterdam i marinai giacciono ubriachi

Come un agnello stendardo, ruggendo nei moli

In quella vecchia Amsterdam, un marinaio ha le convulsioni

Finché lui, grigio di grammo, vuole annegarsi nella birra

Ma nella vecchia Amsterdam vedi marinai spogliati

Quando il sole del mattino ruggisce, sopra Damrak e Dam

In quella Vecchia Amsterdam, vedi i marinai che mangiano

Ingoia aringhe d'argento, per la coda, fuori mano

Di mano in dente scagliano con i loro schiocchi

Perché lo colpiranno, come un gatto con un guanto

E puzzano di anguilla, nei loro rozzi maglioni blu

E puzzano come le cipolle, ecco con cosa mangiano

Dopo il pasto si alzano per tirarsi i pantaloni

E poi ricominciano a sollevare, finché non rutta nel loro raccolto

In quella vecchia Amsterdam vedi marinai che ondeggiano

E poi sedurre le ragazze, corpo a corpo, calde e viscide

E le loro palle girano come un sole che gira

Al suono, sottile e pieno, di una fisarmonica

E rosse come un'aragosta, boccheggiano per respirare

Finché all'improvviso, con un sospiro, la musica si interrompe

Con un'aria di peso navigarono con un certo rimpianto

Quindi la loro ragazza Mokum torna alla luce

In quella vecchia Amsterdam i marinai vanno a bere

Bere e bere, e ancora bere

Fino a quando 't Oude Kerksplein non sembra una base di partenza

E la puttana nel telaio della finestra proprio mentre mamma guarda

E il suo seno è il seno della promessa sposa o della moglie

E poi un'altra tale sete, e la notte sta già diventando grigia

Perché tornando alla chiatta, iniziano i postumi della sbornia

E loro singhiozzano, contro l'ormeggio e lo stallo

In quell'Oud-Amsterdam, in 't Oud-Amsterdam

In quella Vecchia Amsterdam