Woorden - Marco Borsato

Het is even over vieren en de deur valt in het slot

Ze probeerde al te slapen, maar de onweet hield haar op

Ze hoort hem zachtjes vragen of ze wakker is

Maar zij houdt wijs haar mond

Ze houdt haar vragen liever veilig binnenin

Bang dat het antwoord is dat hij een ander vond

Slikt zij haar woorden in

Ze loopt de trap af naar beneden, mijn God wat is ze mooi

De koude oorlog die zij voelt is voor hem al lang ontdooid

Hij ziet dat zij haar haren heeft geföhnd en dat ze mooi is opgemaakt

Zoals ze dat voor hem ook deed in het begin

Hij wil van alles zeggen

Maar het voelt te laat, dus hij slikt zijn woorden in

Ze ziet amper door de tranen in haar ogen

Als ze weer naar huis toe rijdt

Ze weet dat hij heus wel kan raden waar zij is

Wat even warmte leek slaat snel weer om in kilte en in spijt

Het waren armen, maar niet de armen die zij mist

En hij kan zichzelf wel slaan, voor alle keren dat hij haar heeft laten staan

Dat hij haar liefde maar voor lief genomen heeft

Hij zijn vrienden en zijn werk altijd maar voor heeft laten gaan

Want zij was toch wel daar en zij ging nergens heen

Het is even over vieren en de deur valt in het slot

Hij probeerde wel te slapen, maar al snel gaf hij het op

Hij voelt dat zij vanavond ergens anders, niet echt bij vriendinnen was

Maar zeker wil hij het niet weten

Hopend dat haar liefde ooit weer wordt zoals het was

Slikt hij zijn woorden in

Sono da poco passate le quattro e la porta è chiusa

Aveva già provato a dormire, ma l'ignoranza la teneva sveglia

Lo sente chiedere a bassa voce se è sveglia

Ma lei saggiamente tiene la bocca chiusa

Preferisce tenere le sue domande al sicuro all'interno

Temendo che la risposta sia ha trovato qualcun altro

Ingoia le sue parole

Scende le scale mio Dio, lei è bella

La guerra fredda che sente si è scongelata da tempo per lui

Vede che si è soffiata i capelli e che è un bel trucco

Come ha fatto per lui all'inizio

Vuole dire tutto

Ma sembra troppo tardi, quindi ingoia le sue parole

Vede a malapena attraverso le lacrime nei suoi occhi

Quando guida di nuovo a casa

Sa che può indovinare dove si trova

Quello che per un po' sembrava calore si trasforma rapidamente in freddo e rimpianto

Erano poveri, ma non i poveri che le mancano

E può battere se stesso, per tutte le volte che l'ha lasciata in piedi

Che dava per scontato il suo amore

Ha sempre messo i suoi amici e il lavoro davanti a sé

Perché lei era lì comunque e non sarebbe andata da nessuna parte

Sono da poco passate le quattro e la porta è chiusa

Cercò di dormire, ma presto si arrese

Sente che era da qualche altra parte stasera, non proprio con gli amici

Ma di sicuro non vuole saperlo

Sperando che un giorno il suo amore torni come prima

Ingoia le sue parole