Sustuysam Asaletimden - Rafet El Roman, Sarp Palaur (Şanışer)

Taze kırlarında, körpe gönlümün

İçmek aşkı kadehten ve yatmak öyle kör kütük

Sonra farkındalık sende tanrı gibi yap

Haydi sende nehirlerce ağlat önce güldürüp

Ben yürürken çürür yolların daraldım

Sana bu yoldan hüzün topladım yalancı

Elini aç ve gel, güzün yorganım karanlık

Dünyada yalnızım, bütün dostlarım yabancı

Bey gibi yaslı fakat metanetli

Bir aptal hatama devam ettim

Güvendiğin bütün dağlar uçar gider çok vakitsiz

«Kimin neyin var?»

dedin ya gülüm sorma gitsin

Epey de bir derdim var olur da

Aşamazsam annem hakkını helal etsin

Geldiğimde yanına ak saçım ve ölü benzim

İyice bak çünkü beni son kez göreceksin

Susmaya mahkûm değilim ya benimde sana bi' çift lafım vardı

Eğer sustuysam bil asaletimden

Tükettim nefesimi boş yere kapkaranlık odamda asırlardır

Hiçbi' şey anlamadım hayat dediğinden

Kızgın rüzgarım, üşür dayanmaz dar ağacım

Dallarından küçük baharlar yarattım

Anlık gülüşleri yüzüm yalanlar bayağıdır

Hep karanlık, hep gece bütün sabahlar yalancı

Ben susanı oynardım, sen tartışanları

Yâr şimdi açıkta bak en saklı yanlarım

Çatım yoktu aktı sel, kar;

kış ayları

Ben hep doğru söyledim de sen yanlış anladın

Susmaya mahkûm değilim ya benimde sana bi' çift lafım vardı

Eğer sustuysam bil asaletimden

Tükettim nefesimi boş yere kapkaranlık odamda asırlardır

Hiçbi' şey anlamadım hayat dediğinden

Nei freschi campi del mio giovane cuore

Bere amore dal calice e dormire così cieco

Allora la consapevolezza ti rende simile a Dio

Dai, fatti piangere a fiumi, prima ridi

Mentre cammino, le tue strade marciscono, sono ristretto

Ho raccolto la tristezza per te in questo modo, bugiardo

Apri la tua mano e vieni, la mia trapunta autunnale è scura

Sono solo al mondo, tutti i miei amici sono estranei

Vecchio come Bey, ma fermo

Continuavo a fare uno stupido errore

Tutte le montagne di cui ti fidi volano via troppo presto

"Chi ha cosa?"

hai detto la mia rosa, non chiedermi di andare

Ho un bel problema, però

Se non riesco a passare, mia madre potrebbe perdonarmi

Quando vengo da te, i miei capelli bianchi e il mio cadavere

Guarda bene perché mi vedrai per l'ultima volta

Non sono condannato a tacere, avevo anche una parola per te

Se taccio, sappi dalla mia nobiltà

Ho passato il respiro invano nella mia stanza buia per secoli

Non ho capito niente perché hai detto vita

Il mio vento rabbioso, il mio albero stretto appena fa freddo

Ho creato piccole sorgenti dai suoi rami

I sorrisi istantanei, la mia faccia, le bugie sono comuni

Sempre buio, sempre notte, tutte le mattine sono bugiarde

Io interpreterei Susan, direste voi

Mia cara ora è aperta, guarda i miei lati più nascosti

Non avevo tetto, scorreva l'alluvione, la neve;

mesi invernali

Ho sempre detto la verità ma tu hai frainteso

Non sono condannato a tacere, avevo anche una parola per te

Se taccio, sappi dalla mia nobiltà

Ho passato il respiro invano nella mia stanza buia per secoli

Non ho capito niente perché hai detto vita