Miðgarður - Skálmöld

Margt fyrir löngu var búið til lag,

ljóðið svo skrautlega skrifað.

Hetju sem barðist við vængjaða vá?

(Ég sá, ég sá.)

Baldur sem barðist af drengskap þann dag,

dó svo að við gætum lifað.

Vafrandi enn um hrollkalt hraun,

hrakin sig glennir vofa.

Hitinn frá brennu huggar raun,

hér sofa menn í kofa.

(Kvöld úr norðri, kalt í hlíðum,

knýr að dyrum myrkrið svart.

Þolinmóð við þannig bíðum

þess að verði aftur bjart.)

(Traustur máttur réttra rúna

róar geð er vindur hvín.

Sorgir allar sefast núna,

sofðu, unga ástin mín.)

Una canzone è stata fatta tanto tempo fa,

la poesia scritta in modo così bello.

Un eroe che ha combattuto con le ali wow?

(Ho visto, ho visto.)

Baldur che ha combattuto un'infanzia quel giorno,

è morto perché potessimo vivere.

Ancora a curiosare nella gelida lava,

hrakin sig glenir fantasma.

Il calore del fuoco consola davvero,

qui gli uomini dormono in una capanna.

(Serata da nord, fredda sui pendii,

bussa alla porta il buio nero.

Aspettiamo pazientemente così

per essere di nuovo luminoso.)

(Potere affidabile delle rune giuste

calma la mente è il vento ulula.

I dolori si calmano tutti ora,

Dormi mio giovane amore.)