Ballada o tym, że nie giniemy - SKUBAS

Którzy o świcie wypłynęli

Ale już nigdy nie powrócą

Na fali ślad swój zostawili —

W głąb morza spada wtedy muszla

Piękna jak skamieniałe usta

Ci którzy szli piaszczystą drogą

Ale nie doszli do okiennic

Chociaż już dachy było widać -

W dzwonie powietrza mają schron

A którzy tylko osierocą

Wyziębły pokój parę książek

Pusty kałamarz białą kartę -

Zaprawdę nie umarli cali

Szept ich przez chaszcze idzie tapet

W suficie płaska głowa mieszka

Z powietrza wody wapna ziemi

Zrobiono raj ich anioł wiatru

Rozetrze ciało w dłoni

Będą po łąkach nieść się tego świata

Będą po łąkach nieść się tego świata

Będą po łąkach nieść się tego świata

Będą po łąkach nieść się tego świata

Chi è partito all'alba

Ma non torneranno mai più

Hanno lasciato il segno sull'onda -

Poi una conchiglia cade in profondità nel mare

Belle come labbra pietrificate

Quelli che camminavano lungo la strada sabbiosa

Ma non sono arrivati ​​alle persiane

Sebbene i tetti fossero già visibili -

Hanno un riparo nella campana d'aria

E chi saranno solo orfani

Una cella frigorifera, un paio di libri

Cartoncino bianco calamaio vuoto -

Veramente non sono morti

Il loro sussurro tra i cespugli arriva alla carta da parati

Una testa piatta vive nel soffitto

Dall'aria, l'acqua di calce sotterranea

Hanno fatto del paradiso il loro angelo del vento

Si strofina la carne nella mano

Porteranno questo mondo attraverso i prati

Porteranno questo mondo attraverso i prati

Porteranno questo mondo attraverso i prati

Porteranno questo mondo attraverso i prati