Ćma - Tadeusz Nalepa

A kiedy tak nocą czarną oglądam twe białe plecy to wiem,

Że nic nie ma za darmo, nic nie ma oprócz obietnic.

Z otumanienia zawrót głowy,

A z niespełnienia ból.

A choć jesteś małą kobietą to nosisz podkute buty

I depczesz aż wdepczesz mnie w piekło po duszy mej,

Chodzisz na skróty.

Z otumanienia zawrót głowy,

A z niespełnienia ból.

A kiedy podpalasz ten ogień to choć pali się we mnie na stałe,

Na sercu zaciskasz mi dłonie każesz mi kochać Cię dalej.

Z otumanienia zawrót głowy,

A z niespełnienia ból.

I dawno choć mam już za sobą nie jedną tak czarną godzinę,

Od kiedy Ty jesteś tu obok to wierzę choć wiem że znów zginę

Z otumanienia zawrót głowy,

A z niespełnienia ból.

Ja wiem pierwsza ćma była samcem a druga zachętą kobiecą

I odtąd tak wodzą się tańcem i płoną na przemian nad świecą.

Z otumanienia zawrót głowy,

A z niespełnienia ból…

E quando guardo la tua schiena bianca di notte, lo so

Che niente viene gratis, nient'altro che promesse.

Da vertigini, vertigini,

E dal dolore inappagato.

E anche se sei una donna piccola, indossi scarpe calzate

E tu cammini finché non mi calpesti all'inferno sulla mia anima,

Prendi scorciatoie.

Da vertigini, vertigini,

E dal dolore inappagato.

E quando hai dato fuoco a questo fuoco, anche se arde in me per sempre,

Stringi le mie mani intorno al mio cuore, mi dici di continuare ad amarti.

Da vertigini, vertigini,

E dal dolore inappagato.

E molto tempo fa, anche se ho più di un'ora buia dietro di me,

Dato che sei qui accanto a me, credo anche se so che morirò di nuovo

Da vertigini, vertigini,

E dal dolore inappagato.

So che la prima falena era un maschio e la seconda era un incoraggiamento femminile

E da allora ballano così e bruciano alternativamente sulla candela.

Da vertigini, vertigini,

E dal dolore inappagato...