Enas Negros Thermastis Apo To Tzimpouti - Thanos Mikroutsikos, Vasilis Papakonstadinou

Ο Γουΐλλυ, ο μαύρος θερμαστής από το Τζιμπουτί

Όταν απ' τη βάρδια του τη βραδινή σχολούσε

Στην κάμαρά μου ερχότανε γελώντας να με βρει

Κι ώρες πολλές για πράγματα περίεργα μου μιλούσε

Μου 'λεγε πως καπνίζουνε στ' Αλγέρι τον καπνό

Και στο Άναμ πως χορεύοντας πίνουν την άσπρη σκόνη

Κι έπειτα πως φωνάζουνε και πως μονολογούν

Όταν η ζάλη μ' όνειρα περίεργα τους κυκλώνει

Μου 'λεγε ακόμα ότι είδε αυτός, μια νύχτα που είχε πιει

Πως πάνω σε άτι κάλπαζε στην πλάτη της θαλάσσης

Και πίσωθε του ετρέχανε γοργόνες με φτερά

Σαν πάμε στο Άναμ μου 'λεγε κι εσύ θα δοκιμάσεις

Εγώ γλυκά του χάριζα και λάμμες ξουραφιών

Και του 'λεγα πως ο καπνός τον άνθρωπο σκοτώνει

Και τότε αυτός συνήθιζε γελώντας τρανταχτά

Με το 'να χέρι του ψηλά πολύ να με σηκώνει

Μες στο τεράστιο σώμα του είχε μια αθώα καρδιά

Κάποια νυχτιά μέσα στο μπαρ ρετσίνα στη Μαρσίλια

Για να φυλλάξει εμέναν από έναν Ισπανό

Έφαγε αυτός μια αδειανή στην κεφαλή μποτίλια

Μια μέρα τον αφήσανε στιγνό απ' τον πυρετό

Πέρα στην Άπω Ανατολή να φλέγεται, να λιώνει

Θεέ των μαύρων, τον καλό συγχώρεσε Γουΐλλ'

Και δώσ' του εκεί που βρίσκεται λίγη απ' την άσπρη σκόνη

Willy, la stufa nera di Gibuti

Quando dal suo turno di notte frequentava la scuola

È venuto al mio arco ridendo per trovarmi

E per molte ore mi ha parlato di cose strane

Mi ha detto che fumano ad Algeri

E in Anam che ballando bevono la polvere bianca

E poi come gridano e come monologo

Quando le vertigini con strani sogni li circondano

Mi disse anche che aveva visto, una notte aveva bevuto

Che ne dici di qualcosa che galoppa in fondo al mare

E dietro di lui correvano sirene con le ali

Se andiamo ad Anam, dimmelo e ci proverai

Gli ho anche dato dolci e lamette

E gli ho detto che il fumo uccide le persone

E poi rideva forte

Con la mano molto alta mi solleva

Aveva un cuore innocente nel suo enorme corpo

Alcune serate al bar retsina di Marsiglia

Per proteggermi da uno spagnolo

Ha mangiato una bottiglia vuota nella sua testa

Un giorno gli è rimasta la febbre

Oltre l'estremo oriente a bruciare, a sciogliersi

Dio dei neri, perdona la buona Volontà'

E darlo dove c'è un po' di polvere bianca