Mijn Vlakke Land - Jacques Brel

Wanneer de Noordzee koppig breekt aan hoge duinen

En witte vlokken schuim uiteenslaan op de kruinen

Wanneer de norse vloed beukt aan het zwart basalt

En over dijk en duin de grijze nevel valt

Wanneer bij eb het strand woest is als een woestijn

En natte westenwinden gieren van venijn

Dan vecht mijn land, mijn vlakke land

Wanneer de regen daalt op straten, pleinen, perken

Op dak en torenspits van hemelhoge kerken

Die in dit vlakke land de enige bergen zijn

Wanneer onder de wolken mensen dwergen zijn

Wanneer de dagen gaan in domme regelmaat

En bolle oostenwind het land nog vlakker slaat

Dan wacht mijn land, mijn vlakke land

Wanneer de lage lucht vlak over 't water scheert

Wanneer de lage lucht ons nederigheid leert

Wanneer de lage lucht er grijs als leisteen is

Wanneer de lage lucht er vaal als keileem is

Wanneer de noordenwind de vlakte vierendeelt

Wanneer de noordenwind er onze adem steelt

Dan kraakt mijn land, mijn vlakke land

Wanneer de Schelde blinkt in zuidelijke zon

En elke Vlaamse vrouw flaneert in zon-japon

Wanneer de eerste spin zijn lentewebben weeft

Of dampende het veld in juli-zonlicht beeft

Wanneer de zuidenwind er schatert door het graan

Wanneer de zuidenwind er jubelt langs de baan

Dan juicht mijn land, mijn vlakke land

Quando il Mare del Nord si infrange ostinatamente sulle alte dune

E rompi fiocchi bianchi di schiuma sulle corone

Quando l'inondazione burbera distrugge il basalto nero

E sopra la diga e la duna cade la nebbia grigia

Quando con la bassa marea la spiaggia è selvaggia come un deserto

E i venti umidi dell'ovest ululano di veleno

Poi il mio paese combatte, il mio paese piatto

Quando la pioggia cade su strade, piazze, aiuole

Sul tetto e sulla guglia di chiese altissime

Che in questa pianura ci sono le uniche montagne

Quando sotto le nuvole le persone sono nane

Quando le giornate diventano stupide regolarità

E un vento d'est rigonfio batte la terra ancora più piatta

Allora aspetta la mia terra, la mia terra piatta

Quando l'aria bassa sfiora l'acqua

Quando l'aria bassa ci insegna l'umiltà

Quando il cielo basso è grigio come l'ardesia

Quando l'aria bassa è come l'argilla di un masso

Quando il vento del nord divide la pianura

Quando il vento del nord ci toglie il respiro

Poi la mia terra scricchiola, la mia terra piatta

Quando la Schelda brilla nel sole del sud

E tutte le donne fiamminghe passeggiano in prendisole

Quando il primo ragno tesse le sue tele primaverili

O fumare il campo a luglio la luce del sole trema

Quando il vento del sud ruggisce attraverso il grano

Quando il vento del sud esulta lungo la pista

Allora il mio paese esulta, il mio piatto paese