Chłodne I Dostojne Są Nasze Oblicza - Arkona

Nieskończona otchłań otwiera swoje bramy

Grotem błyskawicy przeszywa nasze ciała

Lodowate szepty palą naszą krew

Świat nasz pod całunem przerażenia legł

Bo mało w nas blasku za to więcej nocy

Która nadchodzi na skrzydłach jej kruka

By znów spaść pyłem z jego czarnych piór

I okryć świat chłodem jego mrocznego spojrzenia

Chwile, które wciąż mogą nas zdradzić

Podróż, która prowadzi ku gwiazdom

Pozbawieni duszy, skazani na zniszczenie

Widnokręgiem są nam jak słońca obroty

Ale myśmy odnaleźli siebie

Przeszłość jest teraz częścią przyszłości

Otchłań, która przetrwała stworzenie

Nie ma odwrotu przed ostatnią misję

Nieskończona otchłań otwiera swoje bramy

Grotem błyskawicy przeszywa nasze ciała

Lodowate szepty palą naszą krew

Świat nasz pod całunem przerażenia legł

Bo mało w nas blasku za to więcej nocy

Która nadchodzi na skrzydłach jej kruka

By znów spaść pyłem z jego czarnych piór

I okryć świat chłodem jego mrocznego spojrzenia

W konstelacji lodu prześwietlonej gwiezdnie

Każdy dzień tu długość ma wieczności

Na nasz żywot patrząc pobłażliwym okiem

Na krążące gwiazdy cicho spoglądając

Przyjaźnimy się z gwiezdnym pyłem

Oddychamy tu kosmicznym mrozem

Chłodny, nieruchomy jest nasz wieczny byt

Chłodne i dostojne są nasze oblicza …

Bo mało w nas blasku za to więcej nocy

Która nadchodzi na skrzydłach jej kruka

By znów spaść pyłem z jego czarnych piór

I okryć świat chłodem jego mrocznego spojrzenia

L'abisso infinito apre le sue porte

Un fulmine trafigge i nostri corpi

Sussurri gelidi bruciano il nostro sangue

Il nostro mondo è avvolto dal terrore

Perché c'è poca luce in noi, ma più notti

Che viene sulle ali del suo corvo

Per cadere di nuovo con la polvere delle sue piume nere

E copri il mondo con la freddezza del suo sguardo oscuro

Momenti che possono ancora regalarci

Un viaggio che porta alle stelle

Privo di anima, condannato alla distruzione

La rotazione del sole è il nostro orizzonte

Ma ci siamo ritrovati

Il passato è ormai parte del futuro

L'abisso sopravvissuto alla creazione

Non si torna indietro prima della missione finale

L'abisso infinito apre le sue porte

Un fulmine trafigge i nostri corpi

Sussurri gelidi bruciano il nostro sangue

Il nostro mondo è avvolto dal terrore

Perché c'è poca luce in noi, ma più notti

Che viene sulle ali del suo corvo

Per cadere di nuovo con la polvere delle sue piume nere

E copri il mondo con la freddezza del suo sguardo oscuro

Nella costellazione di ghiaccio stellata sovraesposta

Ogni giorno qui è eterno

Guardare la nostra vita con uno sguardo indulgente

Guardando silenziosamente le stelle che volteggiano

Siamo amici di polvere di stelle

Stiamo respirando il gelo cosmico qui

Fresca, immobile è la nostra esistenza eterna

I nostri volti sono freddi e dignitosi...

Perché c'è poca luce in noi, ma più notti

Che viene sulle ali del suo corvo

Per cadere di nuovo con la polvere delle sue piume nere

E copri il mondo con la freddezza del suo sguardo oscuro