Marta - Grzegorz Turnau

Na parapecie wsparta

Siedzi w niebieskiej sukni

Nazywa się na pewno

Na pewno marta

Lub może jeszcze smutniej

Siedzi w otwartym oknie

I czyta stare wiersze

Przebrzmiałe bezpowrotnie

Jak pocałunki pierwsze

Litery drukowane

Przed jej oczami skaczą

W jej sercu niezakochanym

Jesienny dzień się zaczął

Na parapecie wsparta…

Spogląda obojętnie

W ulicę spowszedniałą

Tam gdzie dziewczyny

Skrzętnie

Sprzedają swoje ciało

Spogląda i zazdrości

I w dłoniach oczy chowa

Że nawet takiej miłości

Los jej nie podarował

Nie podarował

Na parapecie wsparta

Siedzi w niebieskiej sukni

Nazywa się na pewno

Na pewno marta

Lub może jeszcze

Smutniej

Appoggiato al davanzale

È seduta con un vestito blu

Si chiama di sicuro

Sicuramente Marta

O forse anche più triste

È seduta nella finestra aperta

E legge vecchie poesie

È passato irrimediabilmente

Come i baci prima

Lettere stampate

Le saltano davanti agli occhi

Nel suo cuore non amato

La giornata autunnale è iniziata

Sostenuto sul davanzale...

Sembra indifferente

Nella strada di tutti i giorni

Dove sono le ragazze

Occupato

Vendono il loro corpo

Guarda e invidia

E nasconde gli occhi tra le mani

Che anche un tale amore

Il destino non l'ha data a lei

Non ha donato

Appoggiato al davanzale

È seduta con un vestito blu

Si chiama di sicuro

Sicuramente Marta

O forse anche di più

Peggio