Stacyjka Zdrój - Grzegorz Turnau

Stacyjka Zdrój, miasteczko przy niej _

A nad miasteczkiem widzę tym

Jak niziuteńko niebo płynie

Na którym imię twe pisze dym

Jak niziuteńko niebo płynie

Na którym imię twe pisze dym

Na rynku zawsze ludniej

Gdy targ przy starej studni

U wrót plebanii drzemie dziad

I kasztanami sypie wiatr

Wciąż wracam na stacyjkę białą

Pociągiem, który lato wiózł

Wesołych brzóz go sześć witało —

Sześć go żegnało zmartwionych brzóz

Wesołych brzóz go sześć witało —

Sześć go żegnało zmartwionych brzóz

Ze stacji droga krótka —

Zielona stara furtka

Zaskrzypi cicho: «Jak się masz —

Podobną kiedyś znałam twarz»

A potem sień - ktoś drzwi odmyka —

Głosy wzruszone, twój i mój

A potem cień i wszystko znika

I już umyka Stacyjka Zdrój

A potem cień i wszystko znika

I już umyka Stacyjka Zdrój

Stazione di Zdrój, la città accanto _

E sopra la città posso vedere questo

Come scorre leggero il cielo

Il cui nome è scritto dal fumo

Come scorre leggero il cielo

Il cui nome è scritto dal fumo

Sempre più popolosa la piazza del mercato

Quando il mercato dal vecchio pozzo

Alle porte del presbiterio, mio ​​nonno sonnecchia

E il vento soffia le castagne

Continuo a tornare all'interruttore di accensione bianco

Sul treno che ha preso l'estate

Sei allegre betulle lo salutarono -

Sei gli salutarono le preoccupate betulle

Sei allegre betulle lo salutarono -

Sei gli salutarono le preoccupate betulle

C'è un breve tratto dalla stazione -

Vecchio cancello verde

Cigola piano: «Come stai -

Una volta conoscevo una faccia simile »

E poi l'androne - qualcuno apre la porta -

Voci commosse, la tua e la mia

E poi l'ombra e tutto scompare

E la stazione Zdrój è già scomparsa

E poi l'ombra e tutto scompare

E la stazione Zdrój è già scomparsa