Z Pamietnika - Grzegorz Turnau

Dziś przyszła ona, której nie znam

Cała spłakana uśmiechami

I jak najbardziej wymyślona

Ja jak najbardziej nudny dla niej

Wylała kawę na sukienkę

Ja umierałem w pustej głowie

Jeżeli zadał bym pytanie

Może nadeszła by odpowiedź

Ale mój biedny głos się upił

I leżał w tle pod gazetami

— pan to jest rzeczywiście głupi

Więc byłem także głupi dla niej

Zaczęła czytać moje listy

Też całkowicie wymyślone

Przynajmniej pismo mam przejrzyste

Choć w głowie całkiem przewrócone

Zjedliśmy listy na kolację

A potem długo stałem w oknie

Głowa mi spadła na akację

I na gałęzi dotąd moknie

Oggi è venuta lei, che non conosco

Tutti piangono con sorrisi

E completamente inventato

Sono molto noioso per lei

Si è rovesciata del caffè sul vestito

Stavo morendo a testa vuota

Se ho fatto una domanda

Forse sarebbe arrivata una risposta

Ma la mia povera voce si è ubriacata

Ed era sdraiato sullo sfondo sotto i giornali

- sei davvero stupido

Quindi sono stato stupido anche con lei

Ha iniziato a leggere le mie lettere

Anche completamente truccato

Almeno la mia calligrafia è chiara

Anche se completamente sconvolto nella testa

Abbiamo mangiato le nostre lettere per cena

E poi rimasi a lungo alla finestra

La mia testa è caduta sull'albero di acacia

Ed è ancora bagnato sul ramo