Największy Teatr Świata - Edyta Geppert, Kroke

Siedzę na twardym krześle

W największym świata teatrze

Patrzę i oczom nie wierzę

Nie wierzę, ale patrzę

Przede mną mroczna scena

Nade mną wielka kurtyna

A przedstawienie zaraz się zacznie

Codziennie się zaczyna

Tragiczni komedianci

Od tylu lat ci sami

Niepowtarzalne stworzą kreacje

Zamieniając się znowu rolami

Ten, który dziś gra króla

Do wczoraj nosił halabardę

A jutro będzie tylko błaznem

Prawa tej sceny są twarde

Premiera za premierą

Pomysłów nie zabraknie

Publiczność zna ich wszystkie sztuczki

A jednak cudów łaknie

Po każdej plajcie antrakt

A po nim znów premiera

I jeszcze większa plajta

A teatr nie umiera

Siedzę na twardym krześle

W największym świata teatrze

Patrzę i oczom nie wierzę

Nie wierzę, ale patrzę

A obok mnie w milczącym tłumie

W cieniu tej wielkiej sceny

Artyści cisi i prawdziwi

Artyści niespełnieni

Nie zagram w tym teatrze

Nie przyjmę żadnej roli

A serce, a co z sercem

A niech tam sobie boli

I każdy nowy sezon

Niech będzie jak pokuta

Stąd przecież wyjść nie można

Więc siedzę jak przykuta

Do tego właśnie miejsca

W największym świata teatrze

Patrzę i oczom nie wierzę

Nie wierzę, ale patrzę

Pode mną smutna ziemia

Nade mną nieba kurtyna

Więc czekam aż Reżyser Niebieski

Ogłosi wielki finał

Nie wierzę, ale patrzę

Sono seduto su una sedia rigida

Nel teatro più grande del mondo

Guardo e non credo ai miei occhi

Non ci credo, ma guardo

C'è una scena oscura davanti a me

Una grande tenda sopra la testa

E lo spettacolo sta per iniziare

Inizia ogni giorno

Comici tragici

Lo stesso per tanti anni

Le creazioni saranno uniche

Scambiare di nuovo i ruoli

Quello che fa il re oggi

Fino a ieri indossava un'alabarda

E domani sarà solo un giullare

Le leggi di questa scena sono dure

Prima dopo la prima

Ci saranno un sacco di idee

Il pubblico conosce tutti i loro trucchi

Eppure brama miracoli

Sputare un'interazione dopo ciascuno

E poi ancora la prima

E un fallimento ancora più grande

E il teatro non muore

Sono seduto su una sedia rigida

Nel teatro più grande del mondo

Guardo e non credo ai miei occhi

Non ci credo, ma guardo

E accanto a me nella folla silenziosa

All'ombra di questa grande scena

Gli artisti sono silenziosi e reali

Artisti insoddisfatti

Non suonerò in questo teatro

Non prenderò alcun ruolo

E il cuore, che dire del cuore

E lascia che faccia male lì

E ogni nuova stagione

Che sia come una penitenza

Dopotutto, non si può uscire di qui

Quindi mi siedo incatenato

In questo posto

Nel teatro più grande del mondo

Guardo e non credo ai miei occhi

Non ci credo, ma guardo

C'è una terra triste sotto di me

Il cielo è una tenda su di me

Quindi sto aspettando il direttore Blue

Annuncerà il gran finale

Non ci credo, ma guardo