Więc Nie Dziw Się - Edyta Geppert, Kroke

Tyle było powitań i rozstań

Tyle było słów: — żegnaj i — zostań

Karuzele, niedziele i sny

Niepokoje, tych dwoje — to my…

Jakieś burze, podróże, Bóg — wie — co

Jakieś gwiazdy, co dziś już nie świecą

Tam za lasem, za czasem, za snem

Zapodziały się… Gdzie… Boja wiem…

Więc nie dziw się, że czasem w tamte strony

Wytężam wzrok i znaleźć chciałabym

Choć drobny ślad tych godzin zagubionych

Co dawno rozwiały się jak dym

Więc nie dziw się, że nieraz niespodzianie

Dalekie dni, zasnute czasu mgłą

Przesłonią świat, gdy znów popatrzę na nie

Przez głupich łez powiększające szkło

Tylko pomyśl i spójrz, co się święci:

Przypływają na tratwie pamięci

Ci, co spali w głębokich mych snach

Na ich dnie spoczywali jak piach…

Może znowu wynurzy się z marzeń

Jakiś nikt, jakiś ktoś się ukaże

Ten, co czekał tak długo w mym śnie —

I nie pozna, nie pozna już mnie…

Więc nie dziw się, że czasem w tamte strony

Wytężam wzrok i znaleźć chciałabym

Choć drobny ślad tych godzin zagubionych

Co dawno rozwiały się jak dym

Więc nie dziw się, że nieraz niespodzianie

Dalekie dni, zasnute czasu mgłą

Przesłonią świat, gdy znów popatrzę na nie

Przez głupich łez powiększające szkło

Ci sono stati tanti saluti e addio

C'erano tante parole: - arrivederci e - resta

Giostre, domeniche e sogni

Preoccupazioni, questi due - siamo noi ...

Alcune tempeste, viaggi, Dio - sa - cosa

Alcune stelle che oggi non brillano

Dietro la foresta, dietro il tempo, dietro il sonno

Si sono persi... dove... temo di saperlo...

Quindi non sorprenderti che a volte ci siano

Sforzo gli occhi e voglio trovare

Anche una lieve traccia di quelle ore perse

Scomparso da tempo come il fumo

Quindi non sorprenderti che a volte sia inaspettato

Giorni lontani, nebbiosi con il tempo

Oscureranno il mondo quando li guarderò di nuovo

Una lente d'ingrandimento attraverso lacrime stupide

Pensa e guarda cosa succede:

Vengono su una zattera di memoria

Coloro che hanno dormito nei miei sogni profondi

In fondo riposavano come sabbia...

Forse sarebbe uscito di nuovo dai suoi sogni

Qualcuno, qualcuno, qualcuno apparirà

Quello che ha aspettato così a lungo nel mio sogno -

E non mi conoscerà, non mi conoscerà più...

Quindi non sorprenderti che a volte ci siano

Sforzo gli occhi e voglio trovare

Anche una lieve traccia di quelle ore perse

Scomparso da tempo come il fumo

Quindi non sorprenderti che a volte sia inaspettato

Giorni lontani, nebbiosi con il tempo

Oscureranno il mondo quando li guarderò di nuovo

Una lente d'ingrandimento attraverso lacrime stupide