Spojrzenie za siebie - Krzysztof Zalewski

W wieczystym migotaniu zdarzeń

Wędrując w czasie nieskończenie

Znalazłem się u progu marzeń

Przed labiryntem przeznaczenia

Aż wszedłem do Świątyni Ciała

Przez Boga drzwi otwarte

Na Jego Cześć, na Chwałę

Ludzkości rozpocząłem kartę

I miałem być w skromności piękny

Upiększać wszystkie miejsca sobą

Lecz gdy za siebie spojrzę - jęknę

Tak brzydką stałem się osobą

Jak bezrozumny pasterz na pastwiskach

Pasając niezliczone bydła

Zdeptałem traw dywany na klepiska

Aż Anioł Stróż opuścił skrzydła

I spadłem z tryumfalnych wież patosu

Misteria intryg tylko knując

Fanfaron zabłąkany pył Kosmosu

Oszpecam się cywilizując

I spadłem z tryumfalnych wież patosu

Misteria intryg tylko knując

Fanfaron zabłąkany pył Kosmosu

Oszpecam się cywilizując, cywilizując

Nel perpetuo guizzo degli eventi

Vagando nel tempo all'infinito

Mi sono trovata sull'orlo dei sogni

Prima del labirinto del destino

Finché non sono entrato nel Tempio del Corpo

La porta è aperta da Dio

In suo onore, per la gloria

L'umanità ha iniziato la carta

E dovevo essere bella con modestia

Abbellisci tutti i luoghi con te stesso

Ma quando mi guardo indietro, gemo

Sono diventata una persona così brutta

Come un pastore senza cervello nei pascoli

Pascolo innumerevoli bovini

Ho calpestato i tappeti d'erba fino alle aie

Finché l'angelo custode non ha abbassato le ali

E sono caduto dalle torri trionfanti del pathos

Misteri di intrighi solo complottando

Fanfaron polvere vagante del Cosmo

Mi sfiguro civilizzando

E sono caduto dalle torri trionfanti del pathos

Misteri di intrighi solo complottando

Fanfaron polvere vagante del Cosmo

Mi sfiguro civilizzando, civilizzando