Mijn Vlakke Land - Liesbeth List

Wanneer de Noordzee koppig breekt aan hoge duinen

En witte vlokken schuim uiteenslaan op de kruinen

Wanneer de norse vloed beukt aan het zwart basalt

En over dijk en duin de grijze nevel valt

Wanneer bij eb het strand woest is als een woestijn

En natte westenwinden gieren van venijn

Dan vecht mijn land, mijn vlakke land

Wanneer de regen daalt op straten, pleinen, perken

Op dak en torenspits van hemelhoge kerken

Die in dit vlakke land de enige bergen zijn

Wanneer onder de wolken mensen dwergen zijn

Wanneer de dagen gaan in domme regelmaat

En bolle oostenwind het land nog vlakker slaat

Dan wacht mijn land, mijn vlakke land

Wanneer de lage lucht vlak over 't water scheert

Wanneer de lage lucht ons nederigheid leert

Wanneer de lage lucht er grijs als leisteen is

Wanneer de lage lucht er vaal als keileem is

Wanneer de noordenwind de vlakte vierendeelt

Wanneer de noordenwind er onze adem steelt

Dan kraakt mijn land, mijn vlakke land

Wanneer de Schelde blinkt in zuidelijke zon

En elke Vlaamse vrouw flaneert in zon-japon

Wanneer de eerste spin zijn lentewebben weeft

Of dampende het veld in juli-zonlicht beeft

Wanneer de zuidenwind er schatert door het graan

Wanneer de zuidenwind er jubelt langs de baan

Dan juicht mijn land, mijn vlakke land

Quando il Mare del Nord si infrange ostinatamente su alte dune

E fiocchi bianchi di schiuma si sparpagliano sulle cime

Quando la marea scontrosa martella il basalto nero

E sopra la diga e la duna cade la nebbia grigia

Quando con la bassa marea la spiaggia è aspra come un deserto

E i venti umidi dell'ovest ululano di veleno

Poi la mia terra combatte, la mia terra piatta

Quando la pioggia cade sulle strade, sulle piazze, sulle aiuole

Sul tetto e sulle guglie delle chiese torreggianti

Che in questo paese piatto sono le uniche montagne

Quando sotto le nuvole gli uomini sono nani

Quando i giorni passano con stupida regolarità

E il tondo vento dell'est appiattisce ancora di più la terra

Poi la mia terra attende, la mia terra piatta

Quando il cielo basso sfiora l'acqua

Quando l'aria bassa ci insegna l'umiltà

Quando il cielo basso è grigio come l'ardesia

Quando il cielo basso sembra un masso di argilla

Quando il vento del nord squarta la pianura

Quando il vento del nord ci ruba il respiro

Allora la mia terra scricchiolerà, la mia terra piatta

Quando la Schelda risplende al sole del sud

E ogni donna fiamminga passeggia in vestito da sole

Quando il primo ragno tesse le sue tele primaverili

O fumare il campo a luglio la luce del sole trema

Quando il vento del sud ruggisce attraverso il grano

Quando il vento del sud si rallegra lungo la pista

Allora la mia terra, la mia terra piatta, si rallegra