Tatku - Marcelina

Myślała został już

Tylko na fotografii

Z twarzą bez

Oddechu

Myślała z każdym dniem

Są coraz dalej od siebie

A on wciąż tak

Blisko był

I choć kroplą krwi

Krążącą w niej

Niewidzialnym pyłem

Na ramionach jej

Nieobecny już

A najbliżej był

Zapachu łapie cień

W jego ubraniach

Zanurza dłoń

W szuflady dnie

Myślała został już

W tych martwych przedmiotach

A on wciąż tak

Blisko

I choć kroplą krwi

Krążącą w niej

Niewidzialnym pyłem

Na ramionach jej

Nieobecny już

A najbliżej był

Że zapomni jego twarzy

Tego bała się

Że już tylko we śnie może

Porozmawiać z nim

Że nadzieja wciąż ją kłamie

Że znów spotka go

Że go nie ma i nie będzie już

Nie chce wiedzieć, lecz

Choć kroplą krwi

Krążącą w niej

Niewidzialnym pyłem

Tu, na ramionach jej

I blisko choć daleko jest

I tak bardzo chciała wierzyć, że

Nie, nie zostawił jej

Może odszedł lecz

Pozostał w niej

Pensava che lo fosse già

Solo nella foto

Con una faccia senza

respiro

Pensò ogni giorno

Si stanno allontanando di più

E lo fa ancora

Era vicino

E almeno con una goccia di sangue

circolante in lei

Polvere invisibile

Sulle sue spalle

Assente ora

E il più vicino era

L'ombra cattura il profumo

Nei suoi vestiti

Lui abbassa la mano

In fondo al cassetto

Pensava che lo fosse già

In questi oggetti inanimati

E lo fa ancora

Chiudere

E almeno con una goccia di sangue

circolante in lei

Polvere invisibile

Sulle sue spalle

Assente ora

E il più vicino era

Che avrebbe dimenticato la sua faccia

Ecco di cosa aveva paura

Che solo in un sogno può

Parla con lui

Quella speranza è ancora per lei

Che lo avrebbe incontrato di nuovo

Che non c'è e non ci sarà più

Non vuole sapere, ma

Anche con una goccia di sangue

circolante in lei

Polvere invisibile

Qui, sulle sue spalle

Ed è vicino anche se lontano

E lei voleva crederci così tanto

No, non l'ha lasciata

Forse se n'è andato però

Ci è rimasto