Blues Pudła w Folsom - The Analogs

Słyszę, nadjeżdża, pociąg po szynach toczy się

A ja już zapomniałem, jak piękne słońce jest

Utknąłem w jakimś pudle, marnuję tu swój czas

Chociaż tam, za mur wybrałbym się choć raz

Gdy byłem jeszcze mały, mama mówiła mi:

«Nigdy nie baw się spluwą, masz dobrym chłopcem być»

A ja zabiłem gościa, by poznać kolor krwi

Gdy pociąg dzisiaj gwizdnął, znów pociekły mi łzy

Ja wiem, że pociąg ten pełen bogaczy jest

Palą grube cygara i kawę piją też

Lecz tak musiało być, wolność nie dana mi

Wciąż cierpię, bo chcę tak jak oni wszyscy żyć

Gdy zrzucę już kajdany, pociąg zatrzyma się

Pojadę nim daleko, za horyzontu kres

Gdzie nie ma tego pudła, bo smutku mam już dość -

Syreny kolejowe wreszcie przepędzą go!

Ho sentito, sta arrivando, il treno va sui binari

E ho già dimenticato quanto è bello il sole

Sono bloccato in una scatola, sto perdendo tempo qui

Almeno lì, almeno una volta andrei oltre il muro

Quando ero ancora piccola, mia madre mi diceva:

«Non giocare mai con la pistola, devi essere un bravo ragazzo»

E ho ucciso un ragazzo per scoprire il colore del sangue

Mentre il treno ha fischiato oggi, mi sono tornate le lacrime

So che questo treno è pieno di ricchi

Fumano sigari densi e bevono anche caffè

Ma doveva essere così, la libertà non mi era stata data

Soffro ancora perché voglio vivere come tutti loro

Una volta rilasciate le catene, il treno si fermerà

Lo cavalcherò lontano, oltre l'orizzonte

Dove questa scatola non è, perché sono stufo del dolore -

Le sirene ferroviarie finalmente lo scacceranno!